En zo zijn er alweer bijna 3 weken voorbij gevlogen!

Er is weer veel gebeurd, dus excuses alvast voor de lange lap tekst maar die lezen jullie dan maar in etappes

Ons laatste verslag eindigde met ons vertrek naar het eerste WWOOF-werkadres. Aan dat vertrek ging een heerlijk afscheid bij Richard en Margrete vooraf (de boer en boerin van onze laatste vakantiewoning). Ontzettend lieve, lieve mensen!

We mochten niet weg zonder eerst nog een kop koffie en thee te drinken met uiteraard weer overheerlijke zelfgebakken taart erbij. Na nog ‘ns hardop uitgesproken te hebben dat het echt super gezellig was samen, kregen we een heeeeele dikke knuffel, moest er natuurlijk nog een foto worden gemaakt (mooie kleurencombi he? Nee, we hebben niet van te voren afgesproken wat we aan gingen doen

) en vertrokken we (met 'n beetje pijn in 't hart...).

Op naar ons eerste werkadres, 20km verderop. Best spannend...

Daar aangekomen maakten we kennis met de boer Kurt, de boerin Marianne en hun dochter Julia (23 jaar). We werden onthaald met zelfgemaakte appelsap waar ze voor de verandering wat munt doorheen hadden gedaan. Lekker!

We kregen een 2-persoonskamer op de begane grond die Marianne en Julia nog aan het opruimen en schoonmaken waren. Tom was nog niet zo fit, die had, na Diana, ook 'n stevige verkoudheid opgelopen maar we dachten dat dat wel over z'n hoogtepunt heen was.

Zodat de dames onze kamer konden klaar maken, gingen wij de omgeving eens ontdekken.

Bij terugkomst op de boerderij was de kamer nog niet klaar en vroegen ze ons of we misschien al wat appels wilden oogsten. Al te lang waren er teveel appels van de bomen gevallen en die moesten dringend worden geraapt. Geen probleem, daar kwamen we tenslotte ook voor.

Omdat de boerderij op de oostkant van de berg lag, was het al snel koud en vochtig, brrrrr. Andere omstandigheden dan we tot dan toe gewend waren...

's Avonds maakten we verder kennis met Kurt en Marianne onder het genot van diverse biologische kazen, worst en brood. Met Tom ging het ondertussen nog niet veel beter, het tegendeel zelfs.

De nacht was geen pretje, het was koud en de kamer was vochtig (incl. de bijbehorende lucht en zwarte plekken op de muur...). Niet de beste omstandigheden sowieso maar zeker niet als je je al ellendig voelt...

De volgende ochtend was de eerste ochtend op deze reis dat het zo ontzettend koud en mistig was, herfstiger kon de dag niet beginnen. We hebben nog even samen peren geoogst maar Tom was te slecht, had er ook nog diarree bij gekregen (wellicht omdat de bewoners er wat andere hygiënenormen op na hielden dan wij?), en is weer zijn bed in gegaan (in de vochtige koude kamer).

Diana heeft de rest van de dag nog appels, peren en pruimen geoogst en had ook wat moeite om in de niet zo nette keuken toch wat te eten na al die fysieke arbeid.... 's Avonds was Tom nog steeds niet beter. Natuurlijk voelt het ook niet goed als je bij zo'n werkadres bent en dan niet kunt werken. Ondanks dat Marianne en Kurt aangaven er geen probleem mee te hebben als Tom bij hun zou uitzieken, besloten we om de volgende ochtend te vertrekken: eerst weer even naar een vakantiewoning om beter te worden. Kurt en Marianne hadden daar wel begrip voor.

En zo gezegd, zo gedaan: de volgende ochtend - weer zoooo mistig en koud, brrr - de tassen weer ingepakt en vervolgens bleek de accu van de auto compleet leeg te zijn, zelfs het slot van de laadruimte deed het niet meer... het liedje van Twilight Zone hoorden we al in ons hoofd... tiediediedie, tiediediedie... Het turbo-startapparaat, wat boerderijen altijd hebben staan, deed het vervolgens ook niet... aaaaaaaaahhhhh. Gelukkig kon Tom nog helder genoeg nadenken en heeft e.e.a. kabels aan elkaar geknoopt en de motor aan de praat gekregen, joehoe!! We konden weg. En met het afdalen van de berg werd het steeds minder mistig, warmer, ging de zon schijnen. We zijn naar een supermarkt gereden en hebben wat gezonde dingen te eten gehaald, zijn vervolgens ergens op een bankje in het zonnetje gaan picknicken en daarmee kwamen we allebei weer een beetje bij.

In ieder geval hadden we weer een belangrijke vraag die we voortaan bij het contacteren van een WWOOF-adres moesten stellen. Hoe is onze slaapplaats?

En ook wisten we nu dat we niet zo gecharmeerd zijn van het oogsten van fruit... Dus wat willen we wel doen? Om op ons gemakkie het WWOOF boekie nog ‘ns door te nemen en Tom weer fit te krijgen eerst maar weer ‘ns op zoek naar een hotel of vakantie woning. Op ons to-do-lijstje stond nog het bezoeken van de Semmering spoorlijn. Dat is de eerste en daarmee oudste bergtrein van Europa (opgeleverd in 1854). Dus op naar die regio. En wat 'n prachtige reis was dat weer! De mooiste uitzichten, de mooiste wegen en heerlijk zonnig weer. Wel wat koeler maar droog.

In Gloggnitz vonden we een gezellig hotel met evenzo gezellige eigenaar en een droge, grote, warme comfortabele kamer

.

De volgende dag de beroemde Semmering Bahn gedaan. Prachtig! Een trein die zich via 16 bruggen en door 15 tunnels een weg baant door het bergachtige landschap en daarmee een hoogteverschil van 455m overbrugd.

Tom als grote treinliefhebber kon z'n geluk niet op, de hele ‘weg' had ie een grijns van oor tot oor. In Semmering (een zogenaamd kuuroord in verband met de zuivere lucht op een hoogte van 896m.) zijn we uitgestapt en hebben daar een rondwandeling gedaan. En daar komen we het volgende punt op onze to-do-list tegen: een downhill park voor mountainbikes!

Woehoe! Dat wordt de volgende uitstap!

Aangezien een hotel duurder is dan een vakantiewoning gaan we de volgende dag op zoek naar een huisje in de buurt van het downhillpark.

Maar het weer is compleet omgeslagen... we staan op, het komt met bakken uit de hemel en het is waterkoud... en dan te bedenken dat we de vorige avond nog een heerlijke avondwandeling hebben gemaakt...

Het wordt ook niet meer droog, het sneeuwt zelfs af en toe.

Ook hebben we dikke pech met het vinden van een verblijf. Alles is vol of te duur. Met enige tegenzin dan toch maar een vakantiewoning genomen die eigenlijk boven ons budget is... Maar bij het zien van de woning snappen we ook de prijs. Enorm oppervlak met eindelijk ook eens een lekkere hangbank, dat hebben we al weken niet meer gedaan: bankhangen! En met dat piesweer is zo'n complete woning ook wel prettig.

Dus we richten ons nieuwe huisje in en nestelen ons op de bank met ons nieuwe favoriete kaartspel: hartenjagen! Dat wordt weer keutelen!

De volgende dag willen we dolgraag naar het downhill park maar we doen de gordijnen open en zien dit:

Met die omstandigheden is het downhillpark veel te nat dus te glad en voor ons te link om voor de eerste keer te doen.

Dan maar een 'binnenactiviteit'. We gaan de grootste druipsteengrot van Niederösterreich bezoeken: de Hermannshöhle. Vrij vertaald: Hermans hol(letje)

Bij aankomst blijkt er al een toepasselijke bezoeker te zijn: de firma Bilfinger (hahahaha!!!)

En het moet niet gekker worden: de hoofdingang heet het 'Windloch', ofwel het 'Windgat' (hahaha!! Wat hebben we een lol!).

Het is een enorm gangenstelsel met een totaallengte van 4430m (!) en het hoogteverschil is 73m. We krijgen een boeiende rondleiding en het is prachtig om zoiets immens te zien wat puur door de natuur in miljoenen jaren is gevormd. Pas in 1834 is de eerste mens de grot ingegaan. Inmiddels zitten er ook al aardig wat vleermuizen die hier hun winterslaap gaan doen en daar kunnen we echt met onze neus bovenop.

Als we weer buitenkomen, hangt er een thermometer:

het is 6 graden... Echt tijd voor 'n muts en handschoenen, blehhhhhh! Nog helemaal geen zin in die kou!

De volgende dag hebben we schijt aan het slechte weer: WE WILLEN DOWNHILLEN! Dus op naar Semmering!

Met thermische onderbroek en motorjas aan en motorhelm op stappen we met onze mountainbikes in de skilift. Wat 'n aparte beleving!

Diana heeft ondertussen 'een ei in haar broek' want die vindt 't best wel spannend... Vorig jaar heeft ze in het Zwarte Woud bij een val tijdens een afdaling met haar fiets in de knoop gelegen dus die heeft nog een klein trauma'tje te verwerken. De eerste afdaling doet ze dan ook half fietsend en half lopend... Wij doen voor de zekerheid de family strecke maar, zoals het de Oostenrijkers betaamd: die is voor ons ‘laaglanders' al zo ongeveer een rode piste in downhill-taal. Tjezus, wat moeilijk en steil en stenig en glibberig en krappe bochten en GAAF!

We hebben een topdag! Ondanks de sneeuw (jaja, echt waar! Check de foto's), de kou, de spanning: dit is avontuur! En dit is wat we graag doen!

Dus met een compleet voldaan gevoel drinken we, na de laatste afdaling voordat de lift sluit, een warme chocomelk in een apres-ski tent vol met Oostenrijkers die na het werk hier een biertje komen doen. Gek hoor, om je zo ineens in zo'n skisfeer te bevinden terwijl we eergisteren hier nog op het terras, in het hempie, in de zon hebben genoten van koffie en taart!

Graag willen de volgende dag weer downhillen maar nu blijkt dat de lift op maandag, dinsdag en woensdag dicht is... en we leven op zondag... K-U-T...

Maar ‘gelukkig' regent het maandag weer de hele dag dus van fietsen was er toch niet veel gekomen. En eigenlijk is het best lekker om zo weer ‘ns een hele dag binnen in je joggingbroek rond te hangen en 'n beetje kaart te spelen, lezen, muziekie luisteren, bank te hangen.

De volgende dag lacht de zon ons weer toe! Gelukkig! Tijd voor nog ‘ns een mooie motortocht. En dat wordt ‘m ook weer! Als onze motoren konden spinnen zouden ze dat doen! De ene bocht na de andere, mooi asfalt (hoewel soms nog nat waarbij Tom dan weer het welbekende 'ei in z'n broek' had): de Husa's zijn hier echt in hun ideale leefomgeving. En wij hebben keuzestress: op 't gas genieten van het mooie asfalt en de prachtige bochten of in de tourmodus en genieten van de prachtige berglandschappen...

Inmiddels hebben we ons ook weer in de WWOOF adressen verdiept. Onze eerste keuze valt op een manege, ze hebben 45 paarden die op biologische wijze worden gehouden en volgens een soort ‘paardenfluistertheorie' worden getraind.. Helaas, na telefonisch contact krijgen we te horen dat ze momenteel geen werk hebben. Dan nemen we contact op met Helen, zij woont in de buurt van Wenen. Helen heeft dan wel geen boerderij maar een grote tuin en daar moet nog het één en ander in gebeuren. Ze is jarenlang een professionele clown geweest en heeft ook in wat Oostenrijkse kortfilms gespeeld (http://www.youtube.com/watch?v=RmYRZvZyi5I, Helen is de buuf met kort blond haar). Als het klikt neemt ze haar WWOOFers graag mee op een tour door Wenen. Nou, dat zijn voor ons redenen genoeg om haar te contacteren. Iemand die in haar ééntje onze hulp écht kan gebruiken, ze is clown dus moet ze grappig zijn

en ze kan ons Wenen laten zien. En op haar site (http://www.hausamfeld.at/) krijgen we al een aardig idee van het verblijf: het is netjes, met een zonnige ligging, er komen ook toeristen dus met de hygiëne moet het wel goed zitten. Na telefonische navraag geeft ze aan dat we ook nog ‘ns onze eigen tweepersoonskamer krijgen met eigen badkamer. OK Helen, here we come!

En inmiddels zijn we een week bij Helen enhebben al veel werk verzet:

Voor:

Na:

Who did it?

Enjawel, op de klompengesponsord door De Koningh: met dank aan decollega's van Tom!

Wehebben een Oostenrijker, die z'n eigen land niet zo goedkende, wijs gemaakt dat ze deze klompen in Tirol dragen. Hij geloofde het ook nog!Hahahaha!

Naast het (harde

) werken hebben we ook nog een mountainbiketocht gemaakt, zitten er weer 2 motortochten op (wat minder interessant landschap: veel verkeer en minder bochten) en zijn we in Wenen geweest. Wat 'n prachtige stad! Zooooveel oude imposante gebouwen, zoveel groen en zooooo schoon. Ongelofelijk! Wenen staat dan ook in de top 5 van steden met de hoogste levenskwaliteit.

Helen heeft ons met de auto een grandtour gegeven en alle mooiste plekken aangewezen. Ze had ons bij Schloss Schönbrunn (zie ook de foto bovenaan onze homepage) afgezet en eigenlijk wilden we vanaf daar verder de stad in. Maar uiteindelijk zijn we de rest van de dag in de tuinen van het Schloss gebleven. Zo indrukwekkend!

Graag komen we nog 'n keer terug om ook de andere mooie plekken van dichtbij te bekijken. Helen heeft ons weer opgepikt en met z'n 3'en zijn we heerlijk uit eten geweest. Goede Oostenrijkse keuken voor nette prijzen!

Hoewel Helen geen biologische boerderij heeft hebben we wel veel biologisch gegeten. Alle mogelijke variaties met pompoen (soep, stoofschotel, uit de oven, koek, en nee, het verveelt nog niet

), we hebben druiven geplukt waar we sap, gelei en strudel mee hebben gemaakt.

En aardappels en uien raap je hierachter van het veld, die zijn ‘van de trekker gevallen'. Het vlees is wat schaars, dat wat er is ligt al een jaar in de vriezer. Speciaal voor Elke: Tom zal noooooooooit meer zeuren over chocola die ietwat over de datum is... hij heeft hier worstjes gegeten met een tenminste houdbaarheidsdatum van 4-10-2010... Ze smaakten niet echt fris maar hij is er niet ziek van geworden

.

En wat hebben we allemaal voor werk verzet? Helen woont alleen dus het waren echt van die typische 'mannen-klus-dingen' en laten wij nou al zoveel geklust hebben dat we tegenwoordig van alle markten thuis zijn: elektra, water, verven, tuin, wij draaien onze hand nergens meer voor om.

De lijst die Helen had opgesteld, hebben we helemaal afgevinkt: 2 kranen in de badkamer vervangen, het oerwoud bij de garage verwijderen, druiven plukken, een schommelbank demonteren, een bank uit bakstenen opbouwen, één of ander lelijk 'kunstwerk' dat in de tuin stond maar alle kleuren van de regenboog had 'mooi' groen verven, een gordijn ophangen, een slot van de deur vervangen, de tuin omspitten, de bomen snoeien (mét kettingzaag.. STOER!!), de kippenren ontdoen van onkruid (per ongeluk hadden we teveel voor onkruid aangezien...

), kasten ophangen in de keuken, buitenlamp met bewegingsmelder installeren, met hond Pipo wandelen , lekkere dingen koken , walnoten kraken (en eten), dat was het wel zo'n beetje. En daarvoor in de plaats kregen we dan kost en inwoning. En die inwoning was helemaal GOED!

Vanavond (donderdag 20 oktober, GEFELICITEERD MONIQUE!!) heeft Helen voorons een afscheidsdiner klaar gemaakt want morgen vertrekken we weer.

Hoofdgerecht

Toetje is pompoenkuche:

Helen is een super-kok!

We hebben nog genoten van een laatste mooie zonsondergang bij Haus am Feld:

En we hebben Pipo nog even 'uitgelaten'.Het effect

:

De volgende bestemming wordt weer het downhillpark! Woehoe! Daarna willen we weer terugkomen naar Wenen om daar nog een paar dagen te ‘cityslicken' en de highlights te bezoeken. 1 november moeten we in ieder geval uit Oostenrijk en Duitsland weg zijn want per 1/11 zijn de winterbanden verplicht. We gaan dan eerst weer naar België waar we de winterbanden dan onder de bus wilden leggen om daarna weer terug te komen. Maar... Eigenlijk willen we nog helemaal geen herfst, nog geen kou of regen... we willen nog zooooooooooo graag +20 graden...

Dus wat gaan we doen? Weer een typisch gevalletje keuzestress.

In België gaan we ‘ns diep nadenken en veel brainstormen over de verdere plannen... Misschien wel naar Spanje... daar kunnen we ook mountainbiken en motorrijden... eindelijk eens aan dat enduro avontuur beginnen want daar hebben we de motoren ook voor gekocht... en nog ‘ns heerlijk weer op onze slippertjes rondlopen... dus als iemand nog goede tips heeft... Portugal mag ook!

En vrijwilligerswerk willen we ook nog steeds blijven doen dus ook daarvoor zijn alle tips welkom!

Tot zover weer!

Het volgende verhaal komt misschien wel weer uit België

En bijvoorbaat alvast DAAAAAAAAANK voor de reacties!! Graag blijven doen!

En denk maar zo: in plaats van dat je dacht straks een mooi adresje te hebben om te komen skiën in Oostenrijk, heb je misschien straks wel een adresje om in de wintermaanden nog ff lekker de zon op te zoeken. Is ook goed toch?