Hier istie dan!

Dit hebben we na ons vertrek uit België weer allemaal meegemaakt. Vergeet ook niet de andere foto's in ons foto album te bekijken.

Ons eerste doel wordt Figueres in Noord Spanje waar we het Salvador Dalí museum willen bezoeken. We kiezen ervoor om over Parijs (i.p.v. Luik) naar het zuiden te rijden. In afstand maakt het weinig uit maar de tolkosten zijn € 25 minder dan over de Route du Soleil. En elke eurie bespaart, is weer een halve dag langer op reis (da's heul, heul optimistisch gedacht, hoor

).

En wat we al hadden verwacht, gebeurt ook: we komen precies midden in de spits aan in Parijs. In de file staan is, ook in Parijs, niet leuk maar de motorrijders zorgen voor veel vermaak. Het lijkt wel alsof ze allemaal levensmoe zijn. Die rijden met snelheden tussen de files door alsof de auto's helemaal niet bestaan. En natuurlijk zien we ze regelmatig gevaarlijk uitwijken omdat een auto niet in z'n spiegels heeft gekeken voordat ie van rijbaan wisselt. En tja, als het dan mis gaat dan ontstaat er een file in de file, zeg maar.

Tegen 20u besluiten we de snelweg af te gaan en een overnachtingsplekje te zoeken. Om hier niet te lang mee bezig te hoeven zijn, willen we deze keer niet te kritisch over de prijs zijn dus we nemen de eerste, de beste. Nou ja, het is wel de eerste, maar niet de beste... De prijs is weer belachelijk hoog. In het restaurant willen we nog iets kleins eten: er staat niets kleins op de kaart en we schrikken van de prijzen (weer een les geleerd: volgende x eerst ff de kaart bekijken voordat we het 1^e biertje op tafel hebben staan). Ook is de bediening akelig formeel en daar zijn wij niet zo van... Tom kiest voor het vleesgerecht met de mosterdsaus maar heeft ff niet door dat het hier om niertjes gaat... en die lust ie niet... Diana neemt de salade met gerookte zalm maar deze is te dik gesneden en de graten zitten er nog in... Grmpffff....

Als blijkt dat het ontbijt niet bij de prijs zit inbegrepen en we daar nog ‘ns extra € 8 p.p. voor moeten betalen, geven we aan dat ontbijt wel ergens onderweg te nuttigen.

Zo gezegd, zo gedaan. De volgende ochtend halen we bij zo'n absurd grote Leclerc supermarkt - zoals je die alleen in Frankrijk hebt, met veeeeeeeeeels te veel keuze - ons ontbijtje en gebruiken de bus als ontbijtruimte. Lekker goedkoop en hartstikke gezellig!

Op onze weg naar Figueres komen we over de hoogste verkeersbrug ter wereld: het Viaduc de Millau (voor wie het zich nog herinnert: Topgear heeft een keer een wedstrijd gedaan met 3 supersportcars. Wie het 1^e van Engeland bij het Viaduc de Millau was. In die aflevering vonden we deze brug al spectaculair en stond op ons lijstje 'Dingen-die-we-ooit-‘ns-gezien-moeten-hebben'). Ook nu hebben we weer perfecte timing: we komen daar precies in het donker aan... En nu? Overnachten voor of na (of onder

) de brug? Ach, we doen de brug by night en by day! Dus overnachten ná de brug en de volgende dag weer noordwaarts er overheen en dan weer onder de brug door terug naar het zuiden. Wat een goed plan! Dan hebben we ‘m vanuit alle hoeken gezien! Maar ff vergeten: de tol is € 6,40. Op zich niet veel maar wel weer zonde om dan 2 x te betalen puur om een brug te zien... Hmmm... nou, eerst maar ‘ns op zoek naar een hotel en dan morgen nog maar ‘ns zien... 10km na de brug - die overigens 's nachts ook prachtig is! - vinden we een ontzettend fijn snelweghotel (Balladins, Place du Larzac, voor wie daar nog ‘ns in de buurt is) voor een hele nette prijs en ook de kamer is top. Wij dachten dat die dingen altijd enorm duur waren (uitbuiten van vermoeide toeristen) maar het is de goedkoopste overnachting tot nu toe. Er is ook nog een gezellig cafetaria met heerlijke toetjes en Affligem bier, ook voor hele nette prijzen. Wat 'n feestje weer! Het kaartspel komt op tafel en al harten jagend vermaken we ons prima in deze alternatieve woonkamer.

De volgende ochtend willen we op ons o zo fijne laptopje een leuke route uitzetten via de WIFI verbinding van het hotel. Helaas, de accu is leeg en de oplaadkabel ligt nog in de bus. Dus die maar ff halen... Bij het indrukken van de afstandsbediening van de bus hoort Diana het slot van de kabine al akelig traaaaaaaaag open gaan, dat is geen goed geluid... Het brengt herinneringen terug van onze ge-wel-dige 1^e WWOOF ervaring (NOT)... en jawel, de accu van de bus is (ook...) he-le-maal leeg

. En dan gaat de kabine wel open maar de laadruimte niet dus ook geen oplaad kabel voor de pc. Maar dat is na de lege-accu-constatering van de bus onze laatste zorg. Wat nu? We zijn niet verzekerd voor pechhulp onderweg (want wij zijn zo eigenwijs dat we denken dat altijd wel zelf op te kunnen lossen ) dus wat nu? Gelukkig hebben we wel zelf startkabels meegenomen. Met de startkabels onder de arm moet ook in gebrekkig Frans wel duidelijk zijn wat er aan de hand is dus Diana gooit haar lange blonde haren in de strijd en struint de parkeerplaats af voor hulp. Op zich zijn er genoeg vriendelijke Fransozen die willen helpen. Maar we weten nu dat: een Prius tegenwoordig geen accupolen meer onder de motorkap heeft, de accu van een Clio te zwak is en de accu van een vrachtwagen te sterk ...

Dan komt de chauffeur van een Renault Trafic (een soortgelijke bus als de onze) ons te hulp. Hij biedt zijn accu aan. Dan blijkt dat er nog zo'n Renault bij hoort en ze vervoeren met z'n 2'en een rugbyteam. Hahaha, het kan niet waar zijn!

Diana rent terug naar Tom die bij de Ford staat en roept dat er minstens 10 brede mannen komen helpen. Hilarisch! De Renault wordt naast de Ford geparkeerd, de motorkap gaat open en wat blijkt; de deksels van de accu's van deze huurauto's zijn vergrendeld. Voor het oplossen van dat probleem hoeven deze sterke mannen natuurlijk niet lang na te denken: dan maar aanduwen! Da's alvast een goede warming-up voor de wedstrijd

. Dus de bus, die echt kanonnezwaar is met al die spullen, wordt over de parkeerplaats geduwd maar helaas, ondanks alle vereende krachten is het toch te weinig om ‘m in gang te krijgen. De accu is echt helemaal dood. We bedanken de mannen desalnietteplus enorm. Ze hebben de bus in ieder geval op een betere plek gezet; de gehandicaptenparkeerplaats. Wel toepasselijk.

Ons oog valt op een hele oude camper (ook een Ford).

Het blijken Zweden te zijn die ook op weg zijn naar Spanje. Geen probleem om ons uit de brand te helpen. De Fords / Forden (wat is het meervoud van Ford?) worden kop aan kop gezet en na wat tegensputteren komt de onze weer op gang. Terwijl ze nog even gezellig aan mekaar gekoppeld blijven om onze accu echt goed op te laden, raken we in gesprek met dit jonge stel. Zij zijn half oktober uit Zweden vertrokken en willen tot eind februari weg blijven. Op hun reis naar het Zuiden hebben ze, wat een toeval, ook Arnhem aangedaan. Daar doet een vriendin van hun vrijwilligerswerk in het Modekwartier (Klarendal) en dat is bij ons om de hoek van de straat. Wat een toeval weer! En ze vonden Arnhem de mooiste plek waar ze tot nu toe op hun reis waren geweest... Zo zie je maar weer, alles is relatief...

We hebben ook nog even overlegd wat het euvel met onze accu zou kunnen zijn want het is nu de 2^e keer dat dit tijdens onze reis gebeurt en we hebben het ook 2 x in Arnhem gehad. In ieder geval heeft het iets met vocht te maken, dan ontstaat er ergens een lekstroom. De jongen geeft ons de tip om een schakelaar op de accu te maken of in ieder geval deze af te koppelen als tie ergens voor langere tijd, onder vochtige omstandigheden, stil staat. Goed idee! Maar ook een reden des te meer om drogere oorden op te zoeken. De bus lijkt op z'n baasjes

.

Terwijl wij op zoek gaan naar een mooi uitzicht om te ontbijten (wat we door al dat gedoe nog niet hadden genuttigd), geven zij aan op zoek te gaan naar een Ikea ‘for some Swedish products'. Hahaha!

En dat uitzicht vinden we:

Ondertussen bespreken we ons nieuwe plan-de-campagne. We hebben veel tijd verloren waardoor we het eigenlijk niet zien zitten om vandaag én de brug van alle kanten te bewonderen én vandaag helemaal door te rijden naar Figueres.

Dus we besluiten nog een nachtje in het fijne Balladins te blijven. De kassabon van de avond tevoren levert bovendien € 10 korting op als je binnen een maand nog een keer overnacht. Prima deal dus!

De rest van de dag nemen we onze tijd om, zoals gezegd, de brug vanuit alle uitkijkpunten die er in de omgeving zijn, te bewonderen. Wat 'n magnifieke bouwconstructie! In het informatiecentrum wordt ons middels een filmpje ook duidelijk gemaakt hoe dit allemaal is gebouwd. Letterlijk en figuurlijk een hoogstandje.

Als tegen de avond de verlichting van de brug aan gaat, ontstaat weer een heel ander beeld en we experimenteren met camera en statief (thanx Herma, een cadeautje wat ook na al die jaren nog steeds goed gebruikt wordt!).

Het is weer fijn ‘thuiskomen' bij Balladins en de avond verloopt weer volgens het beproefde recept van de avond ervoor. Met dat verschil dat we de volgende ochtend een heerlijk uitgebreid ontbijt hebben (en dat voor Frankrijk!). Een dubbele goede start want ook de zon schijnt weer!

Figueres, here we come! Volgens de GPS kunnen we rond 16u er zijn. Mooie tijd, dan is het nog licht en kunnen we de omgeving nog 'n beetje bekijken. Maar helaas, de zon was van korte duur. Het wordt ontzettend butweer. Bij Perpignan begint het: de weg is ondergelopen en we moeten allemaal naar 1 rijbaan.

En het wordt alleen maar erger... Niet veel verder is weer een file, wéér allemaal naar 1 baan en dan blijkt de omgeving echt finaal overstroomt te zijn. Op de weg staat het water tot net onder de vangrail, her en der komen we al gestrande auto's tegen.

Gelukkig staat de bus hoog op z'n wielen, maar toch. Het is best eng: wordt het nog erger? Komen we wel verder of moeten we zo omdraaien? We zien dat de tegengestelde richting inmiddels is afgesloten. Er komen geen tegenliggers meer. Gelukkig komen wij nog tot de oprit naar de snelweg die hoger ligt. Hmmm, dit was best avontuurlijk maar leuk is anders...

Jammer dat het zulk butweer is want de route naar de grens (binnendoor, we vermijden de tolweg om geld uit te sparen en de provinciale weg loopt praktisch langs de tolweg op) is prachtig. Zowaar krijgen we bij de grensovergang paspoortcontrole... en net als vroeger: zo'n hele strenge meneer die naar binnen kijkt en ook echt even goed checkt of wij wel de personen op de foto's zijn. Verwacht je niet (meer) in Europa.

We komen helaas in het donker aan in Figueres en checken in in het hotel (Plaza Inn) dat we via booking.com (supersite!) hebben geboekt. En zoals de site al vermeldde: het hotel staat bol van de kunst, ligt midden in het centrum en slechts een paar 100m verwijderd van het Dalí museum. We kunnen de bus in een garage parkeren (wel zo veilig) en voor de zekerheid koppelen we de accu maar af want hij heeft vandaag wel heeeeeel veel water te verduren gehad. En we merken dat we toch al goed zuidwaarts zijn gereden: inmiddels is het droog geworden en we zien dat het buiten 16 graden is. Eindelijk weer die schouders laten hangen in plaats van dat optrekken tegen de kou!

Alle kamers van het hotel zijn stuk voor stuk beschilderd door plaatselijke kunstenaars, overal in het hotel hangen schilderijen, het is één groot museum. Echt een aanrader voor wie naar Figueres gaat!

Op internet vinden we een restauranttip: een eetcafé met meer dan 100 bieren en tapas. Even later zit Tom aan z'n Belgische bier en Diana aan het Spaanse bier en hebben we onze 1^e tapas op. Dat hadden we 3 weken geleden ook niet kunnen bedenken!

Weer terug in het hotel proberen we de receptionist, een oud mannetje die geen woord engels spreekt (hij zit hier in de nachtelijke uurtjes, receptie is 24u per dag open...), duidelijk te maken dat we toch graag willen ontbijten hoewel we dat niet hadden geboekt (is wel zo handig als we de volgende dag vroeg in het Dalí museum willen zijn). Dit lukt niet dus op onze kamer gaan we met de woordenboeken aan de slag en uiteindelijk hebben we toch een paar Spaanse volzinnen opgeschreven. En de receptionist snapt het! We zijn apetrots!

De volgende dag dompelen we ons onder in Dalí. Ongelofelijk wat die man in zijn leven allemaal heeft gemaakt. Wat een onuitputtelijke creativiteit! Dodelijk vermoeiend, al die input op een dag, maar zó de moeite waard. Het is bijzonder dat hij zelf dit museum nog heeft ingericht. Er zijn maar weinig kunstenaars die dat hebben kunnen doen. Voor de komst van een museum moesten de meesten eerst overlijden.

Meer foto's vind je onder de knop ‘foto's'.

Weer een punt op de to-do list afgevinkt dus hop, wat wordt het vervolg van onze reis?

We bekijken het weerbericht en hier in de omgeving (Costa Brava) wordt het mooi weer... En in alle foldertjes die in het hotel liggen, zien en lezen we dat deze omgeving toch ook veel mooie natuur te bieden heeft... Via booking.com vinden we een betaalbaar appartement in l'Escala.

En het is een topappartementje! Kunnen jullie je onze 1^e vakantiewoning van deze reis nog herinneren? Die in Windhag met die zwemvijver? Zoiets hebben we nu ook alleen is de zwemvijver een zwembad, hebben we weer een joekel van een zonnig terras en alle ruimte en comfort. De motoren kunnen we zelfs binnen stallen: in de woonkamer van een appartement dat nog in aanbouw is! Wat een luxe!

En weer een record verbroken: nu is dit ons goedkoopste verblijf tot nu toe. Vandaar dat we hier 9 dagen blijven.

Overdag is het tussen de 17 en 20 graden, knalblauwe lucht, warme zon. 's Avonds koelt het wel af tot een graad of 10-15.

En hier hebben we onze eerste echte offroad dagen gehad.

Eindelijk! Het is gaaf! Diana vindt 't nog steeds wel spannend, na alle trauma's van de Portugal-offroad-vakantie in 2008 waar ze 6 keer van de motor was gelanceerd. Leren is herhalen dus er moet gewoon veul, heul veul gereden worden! Ook hebben we de omgeving per mountainbike ontdekt en ook dat was top. We hebben zowaar hier downhill ervaringen zoals in Oostenrijk gehad! Woehoe!

Daarmee heeft Spanje ons zo in die eerste week wel erg verrast.

Het heeft tot nu toe alle ingrediënten waar we naar op zoek zijn: mooi weer, uitdagende natuur (bergen, zee, heuvels), relaxte en vriendelijke mensen, lekker eten en drinken en het is allemaal betaalbaar. En we kwamen erachter dat de zon hier een uur eerder op komt en een uur later onder gaat dus de dagen zijn ook weer langer.

Dat het november is is voor ons ook een groot voordeel. Er is geen buitenlandse toerist te bekennen, in het weekend komen de Spanjaarden ff relaxen dus het is overal lekker rustig. Je ziet dat de hele omgeving is ingericht op de toeristenhordes in de zomer en dan is het leven hier wel heel anders. Je zult ons in juli/augustus niet aan de Costa Brava vinden... Dit is dan ook voor ons het beste seizoen

.

De taal is wel een barrière. Zo makkelijk als we beiden in Oostenrijk uiteindelijk hele gesprekken in het Duits konden voeren, zover zijn we hier nog lange niet. En dat willen we wel. Dus ons doel is om hierna een werkadres te vinden waar we in ieder geval met die taal aan de slag kunnen.

En hoe dat weer allemaal afloopt lezen jullie in de volgende aflevering!

Adios a todos!