Waarom deze titel? Omdat we tot nu toe zó enorm zijn verrast door Spanje: we slaken de ene ‘tssssss...!' na de andere ‘tsssssssss....!'. Of het nu de overweldigende natuur is (woestijn, vulkanen, de heldere zee, de begroeiing (palmbomen, cactussen, agaves, sinaasappel- en citroenenbomen, de bloemen (het is notabeneeind januari...), de prachtige bergen en heuvels), de architectuur, het zwerfvuil ook helaas, het heerlijke eten, de lage prijzen, de gestarte bouwprojecten die nooit zijn afgemaakt, maar ook het niet kunnen vinden van een werkadres helaas, de mooie uitzichten, iedere dag weer die helder blauwe lucht met die heerlijke zon, geen druppel regen in2 maanden... We zijn echt heel erg aangenaam verrast door Spanje!

Tot zover de inleiding. Onderstaand onze belevenissen na 9 heerlijke dagen in l'Escala. Ennuhhh... voor meer foto's verwijzen we je weer naar het foto-onderdeel!

Hoewel we het vorige verhaal afsloten met het doel een werkadres te zoeken waar we de Spaanse taal konden leren, zijn we (natuurlijk...

) weer van plan veranderd .

Eigenlijk wilden we Barcelona overslaan op weg naar het zuiden. We hadden de buik nog wat vol van Wenen en we zijn nu eenmaal meer van de natuur dan van de stad. Maar toen we in ons Lonely Planet taalboekje een paar highlights van Barcelona lazen, hebben we toch op onze laatste avond in l'Escala besloten er naar toe te gaan. Ach ja, we zijn nooit goed in plannen (als in ‘plennen') geweest en dat levert ons tot nu toe alleen maar voordelen op. Wij weten vaak echt niet waar we morgen, overmorgen, laat staan volgende week zijn. Die levensstijl bevalt ons wel, zo blijven we onszelf verrassen

.

We rijden dus eerst naar de boulevard van l'Escala want daar kunnen we internetten. Wat?? Jaja, in het appartement was geen WIFI maar langs de hele kustlijn van l'Escala staan hier WIFI zendmasten. Kun je in de zomer op je strandlakentje internetten. Aparte gewaarwording!

We struinen booking.com weer af voor een goedkoop en goed adresje in Barcelona. De uitdaging zal vooral het parkeren van onze bus worden...

We vinden een kamer in een studentengebouw (Residència Erasmus) - in de studentenwijk dus gegarandeerd gezellig en betaalbaar

- dat ook kamers aan toeristen verhuurd. Kosten: € 40 per kamer per nacht. En dat midden in Barcelona...

We willen voor het donker in Barcelona zijn. Leuk bedacht, maar helaas, onderweg krijgen we weer een lekke band

. Op zich vervelend maar goed getimed: we komen ne t bij een tolpoort aan. We rollen rustig naar een wit gemarkeerd vlak waar geen auto's (zouden...) mogen rijden, zetten de gevarendriehoek voor de zekerheid neermaar zodra we merken met welke achterlijke snelheden de vrachtwagens ons om de oren vliegen en de kamikaze Spanjaarden toch over, tussen, achter en om ons heen willen rijden , doen we ook maar voor de zekerheid onze oranje hesjes aan. We raken al bedreven in het verwisselen van de band, niet veel later kunnen we weer verder. We zijn nog maar 15km van ons verblijf verwijderd dus we besluiten het vervangen van de lekke band te regelen als we weer uit Barcelona vertrekken.

Na wat zoeken door de vele smalle eenrichtingsweggetjes (uitdaging met een dikke Ford Transit) komen we aan bij de Residencia. En wat blijkt? Voor de € 40 hebben we 'n joekel van een kamer, alles is nieuw, rustige locatie en wat 'n mazzel: er komt net een parkeerplekje voor de deur vrij waar we in het weekend gratis kunnen parkeren. Woehoe!!

Bij de receptie ligt een culinaire plattegrond met allerlei restaurantjes. We zoeken de dichtstbijzijnde op en dat is zowaar een biologisch restaurant (Origens), en daar houden wij van! Het eten is werkelijk waar overheerlijk. Ook de wijnen zijn mjammie.

Wat een superstart van ons verblijf in Barcelona (op de lekke band na dan)!

De volgende ochtend ontbijten we in een typisch Spaans barretje en gaan naar Park Guell wat op slechts een kwartiertje lopen van het ‘hotel' is. En tot zonsondergang genieten we van dit sprookjesachtige en prachtig aangelegde park. Ook zijn er diverse straatmuzikanten in het park die niet hadden misstaan in één of ander talentenprogramma.

's Avonds zoeken we een andere vestiging van Origens op (er zitten er 4 in Barcelona) want het was zo goed bevallen dat we, ook uit gemak, daar nog wel ‘ns willen eten. En ook in deze vestiging is het weer smullen.

Wat doen we nog meer in Barcelona? We bezoeken de architectonische hoogstandjes van Gaudi (La Perdrera en Casa Battló)

de Sagrada Familia (indrukwekkender dan we hadden verwacht)

het stadspark (hippiesfeertje, gezellig!)

eten en drinken bij typische Spaanse barretjes en voor de afwisseling doen we een Syrisch restaurant aan: lekker!

Barcelona bevalt ons erg goed. Beter dan Wenen... Dat komt waarschijnlijk door het lekkere weer maar de stad is vooral gezellig. De mensen zijn niet gehaast, het is er schoon, en het leuke van Spanje is dat hier de mensen 's avonds tot leven komen. Prima ritme voor ons

.

Barcelona bevalt zó goed dat we eigenlijk op onze uitcheckdatum nog niet weg willen... We gaan het nuttige met het aangename combineren. De lekke band moet nog worden vervangen. We vinden een autobandenzaak net buiten Barcelona , in Badalona, en ook een betaalbaar hotel aan het strand.

We pakken de mountainbikes uit de bus en fietsen de 10km langs de kust weer naar Barcelona terug. Bijzondere tocht weer... We passeren een anijsfabriek - heerlijke geur-, een vergane glorie electriciteitscentrale - blijkt dat paar 100m verderop de nieuwe is gebouwd-, volleyballende mensen op het strand in korte broek, ontelbare visrestaurantjes die er nu wat troosteloos bijliggen maar die in de zomer tjokvol zullen zitten, en ondertussen fiets je tussen de palmbomen door op een keurig aangelegd en bewegwijzerd fietspad. Het is zo leuk om op je eigen fiets door een buitenlandse stad te rijden! En zo ontdekken we Barça weer op een andere manier.

De volgende dag wordt ‘bandendag'. Het adres in Ba(n)dalona

heeft onze bandenmaat niet op voorraad. Het duurt even voordat dat duidelijk is want met de woordenboeken en zoveel vakjargon is dat nog niet zo makkelijk. Tot de monteur http://www.translate.google.com/ opstart. Wij typen in het Nederlands in wat we willen zeggen en het programma vertaalt ter plekke de hele zin. Betekent niet dat het helemaal foutloos is maar je kunt op deze manier wel een stuk makkelijker met elkaar communiceren. Goeie tip! De monteur verwijst ons door naar een andere zaak in Badalona. En jawel, zij hebben de band liggen. En aangezien we de vorige dag een grote snee in één van de andere voorbanden hebben ontdekt, besluiten we maar meteen 2 wielen van nieuw rubber te voorzien. De bus kan meteen op de brug dus we kunnen erop wachten. Zo gezegd, zo gedaan. Inmiddels is het al 16u en we wilden vandaag verder naar het zuiden rijden maar erg ver zullen we vandaag niet meer komen. Zeker niet als we onze bus met nieuw rubber weer meenemen en blijkt dat het stuur echt helemaal scheef staat... foutje met uitlijnen... dus weer terug naar de bandenboer. En dan maar weer uitleggen wat er aan de hand is... ze kunnen het alleen vandaag niet meer herstellen, geen tijd in de planning, dus dan moet dat morgen...neeeeeeee, want wij willen verder! We krijgen een tegoedbon (gelukkig is dit een keten, poehhh!). Met scheef stuur vertrekken we dan toch richting zuiden, rijden tot Tarragona waar de volgende vestiging van Feuvert is. Voor de eerste keer deze reis besluiten we aan het echte fastfood te gaan. We stoppen bij de BurgerKing. En het is 6 december, de Sint is weer terug in Spanje, dus het is pakjesavond bij de BurgerKing!

Middels het gratis WIFI netwerk vinden we een goedkoop verblijfje voor de nacht. Dat wordt een ontzettend vergane glorie, vaag ding aan het strand in het gehucht Altafulla waar we ook weer heel snel weg willen.

Volgende dag wéér naar een Feuvert, bus kan niet meteen op de brug dus kost ons weer wat uurtjes. Gelukkig is er een fijn cafetaria met evenzo fijne broodjes en café con leche en een nog fijner terras in het zonnetje. We komen onze tijd wel weer door maar zo schiet onze reis niet echt op...

Half 1 kunnen we onze rugzak op 4 wielen mét recht stuur weer meenemen. We besluiten meteen de snelweg op te knallen om kilometers te vreten. En daar merken we dat ook het uitbalanceren van de banden niet helemaal goed is gelukt... het stuur trilt vanaf 100 km/u veels te veel... Oh.. My.. God... Nou, dat moeten we dan maar weer bij wéér een volgende vestiging van Feuvert laten oplossen. MAAR NU EVEN NIET, NU WILLEN WE VERDER! We rijden door tot Gandia. En weer even een reistip: vraag de locals waar je goed kunt eten. En dan niet waar de toeristen eten maar waar ze zelf ook komen. Op die manier hebben wij al veel goede tips gehad. En zo ook hier. We komen in zo'n typische Spaanse bar (Bar Ibiza

) met overal televisies (op elke zender een andere voetbalwedstrijd, die Spanjaarden zijn echt he-le-maal voetbalverslaafd). Met handen en voeten leggen we uit graag vis te eten. Dus mama komt met een hele schaal dagverse vis waaruit we kunnen kiezen. Tom gaat voor de Dorade, Diana voor de zwaardvis. En ondertussen worden we volgestopt met getoast stokbrood met olijfolie en tomatensmurrie (weet niet meer hoe dat heet maar het is hier erg populair) en olijven. Het is lekker druk. De Spanjaarden proberen alle wedstrijden te volgen, hebben geanimeerde gesprekken en genieten ondertussen van hun biertje of wijntje en de tapas die mama continu uit de keuken aanlevert. Als we afrekenen blijkt onze vismaaltijd slechts € 7 p.p. te kosten, het stokbrood en de olijven waren gratis en op de koop toe krijgen we ook nog een schnapps van het huis. Ow, ow, ow wat een fijn land!

In de buurt van Gandia zit een werkadres (Barbara en John + 2 kids hebben hulp nodig met 5 paarden) dat we al eerder hadden gemaild met de vraag of ze ons kunnen gebruiken. Helaas krijgen we bericht dat ze al vrijwilligers hebben en er geen ruimte is voor meer. In januari wellicht weer... tja, dan hopen wij toch eindelijk eens in Andalusië te zitten. Dus helaas, ons eerste adres gaat ‘m niet worden... Jammer. We mailen meteen weer een volgend adres: in Bédar, een bergdorp bij de kustplaats Mojacar in, jaja, Andalusië. Dus we gaan weer kilometers vreten en zowaar, met trillend stuur, komen we dan eindelijk in Andalusië aan. We nemen een hotelkamer aan het strand van Mojacar en hopen ondertussen op een positief antwoord van Jean uit Bédar...

In Mojacar valt nog aardig wat te zien dus we vermaken ons de volgende 6 dagen prima.

We zijn met de motoren langs het strand gereden:

Hebben nog ‘ns lekker gekeuteld (in de zon zitten, beetje lezen, beetje sudoku'en) en hebben de omgeving al wandelend uitgecheckt. En sorry dat we er weer over moeten beginnen, maar mocht je in Mojacar zijn, ga eten bij Méson San Félipe de Barnabé. Voor € 11 pp gingen we voor het menu van de dag: starten met een groentesoep (homemade) voor Tom en een salade voor Diana (in NL was tie doorgegaan voor maaltijdsalade), daarna lamskoteletjes met gemengde gestoofde groenten en een gepofte aardappel en als toetje een verse crème Catalan (vergelijkbaar met een crème Brulée) en daar hoorde dan ook nog een fles wijn bij, en goeie ook! Zooooo lekker eten voor zooooooo weinig geld. Dat gaat je in Arnhem niet lukken... heimwee? Mwoah...

Zie de foto's!

En terwijl we in Mojacar zijn krijgen we een telefoontje van Barbara, van het werkadres met de 5 paarden, dat de vrijwilligster heeft afgezegd en dat ze nu wel plek hebben.... Wij overleggen maar zien het niet zitten om weer 330km naar het noorden te rijden en de tolkosten weer te maken... Daar hebben ze gelukkig begrip voor en nodigen ons uit om, als we weer in de buurt zijn, zeker contact op te nemen. Bummer.... Gaat er toch een mooi adres aan onze neus voorbij... terugrijden is echt, echt, echt geen optie. En ondertussen horen we maar niks van Jean uit Bédar...

De regio ten zuiden van Mojacar is erg de moeite waard om te bezoeken. We hebben het natuurpark Gabo de Gata bezocht. Een aanrader! Begonnen bij een oude verlaten mijn in Rodalquillar.

Onderweg enooooorme plastic kassen gezien waar tomaten, komkommers, meloenen, etc. in worden verbouwd. Zag er science fiction uit. (Toen wisten we nog niet wat we later op onze reis nog gingen zien aan kassen...)

Een woeste zee gezien waarop een kitesurfer aan het spelen was (dat willen wij ook... leren dan...

).

Schöne Aussichten ofwel Buena vista in het Spaans:

Genoten van het mooie weer

Begonnen aan een wandeling naar een vulkaan maar helaas werd het te donker (om 19.15u, is nog luxe)...

En de volgende dag hebben we de woestijn (de enige die Europa kent) van Tabernas bezocht. In Fort Bravo zijn allemaal westerns opgenomen en Tom als western freak wilde dat natuurlijk niet missen! Komen we daar aan, blijken er vandaag (op maandag) geen shows te zijn maar de prijs blijft hetzelfde... Dat doen we dus niet, dan komen we wel een andere keer terug. We gaan kijken of we als alternatief ergens de woestijn in kunnen met onze motoren. Helaas, we lezen op een bord dat het niet is toegestaan met je eigen motorvoertuig de woestijn in te gaan... En zo braaf als dat wij zijn, pakken we dan maar de fiets

. En ook dat is weer he-le-maal geweldig! Woooooooooooooow! Ga er heen!!!

We komen zowaar ook op de route terecht waarop je langs allemaal bekende plekken komt die zijn gebruikt in beroemde films. Wat een indrukwekkende natuur!

En Tom herkend de ene rots na de andere uit allerlei films: als een kind zo blij!

Ook lezen we op een informatiebord dat we op de droogste plek van Europa zijn. Da's mooi! Dan hebben we ons doel bereikt, hier gaan we wonen!

Onder het motto ‘never change a winning restaurant' eten we 's avonds weer bij Félipe de Barnabé. We raken in gesprek met de ober over Belgische biertjes en ondertussen voert hij ons allerlei typische Spaanse drankjes... vervelend... zeker als later blijkt dat we er niet voor hoeven te betalen. Uiteraard volgt er dan wel een dikke fooi.

Verder vind je in deze omgeving overal droge rivierbeddingen en dat nodigt ons motorrijdende mensen natuurlijk errug uit

Tom heeft de smaak al erg goed te pakken maar heeft ff niet door dat dat voor Diana nog niet helemaal het geval is... Met gevaar voor eigen leven klautert zij de moeilijkste paden omhoog: steil, losse stenen, afgrond, waar is Tommie??? Wacht hij dan niet? Snapt hij niet dat dit veuls te moeilijk is??? Nee, dat had ie ff niet door. Boven aangekomen barst ze dan ook uit in een kortstondige woede: WE MOETEN GOD-VER-DOM-ME OOK NOG NAAR BENEDEN! Doorweekt van angstzweet moeten er eerst wat kleren uit zodat die kunnen drogen en zij zelf kan afkoelen. Jaja, in Portugal hebben we veel moeilijker dingen gedaan maar ze is nog niet zo ver om dat hier dan ook weer koelbloedig te doen... Het uitzicht is dan wel weer een cadeautje.

Na tot rust te zijn gekomen en bedacht te hebben op welke manieren we allemaal naar beneden kunnen rijden, beginnen we er weer aan. Diana vindt het echt tè steil en dus tè eng. Met de draaiende motor aan de hand loopt ze de eerste 50 meter de berg af. Daarna is de moed weer verzameld dankzij Tom z'n goede coaching en samen dalen we de berg weer af. Op een grote open plek gaan we maar ‘ns wat oefeningen doen om het rijden beter onder de knie te krijgen, ieder op z'n eigen niveau. En dat helpt. Tom krijgt (nog) meer zelfvertrouwen en ook Diana lukt het inmiddels om de motor over het zand te laten driften. Dit doet goed en is een super einde van een super dag, ondanks de angstige momenten maar daardoor zijn wel weer grenzen verlegd.

En ondertussen wachten we nog steeds op een antwoord van Jean uit Bédar, het potentiële werkadres... we geven de hoop maar op. Jammer voor Jean

!

Ook het hondenopvangcentrum in de buurt reageert niet op onze mail... Vervelend... we willen inmiddels wel weer ‘ns wat ‘doen'... als in ‘nuttig bezig zijn'... mensen helpen...

De omgeving van Mojacar laten we achter ons en reizen weer verder. We gaan nogmaals naar de Tabernas woestijn omdat we nog steeds het westerndorp Fort Bravo willen zien waar de filmsets staan van zoveel westernfilms. En jawel, vandaag zijn er shows! Joehoe! 't Wordt nog mooier: gedurende de hele dag blijken we de enige klanten te zijn. Hahahaha! Dus we krijgen 2 privéshows.

Helaas worden ze in het Spaans gegeven dus we snappen er geen snars van maar hebben ondanks dat onwijs veel lol met de spelers, misschien wel juist omdat we er niets van verstaan. Op momenten dat er iets grappigs wordt gezegd en wij niet reageren wordt ons wel op andere manieren duidelijk gemaakt dat het net lollig was. En net als we een foto willen maken roept één van de cowboys 'Photo!!!' dus gedrieën maken ze in 0,1 sec. een mooie pose om vervolgens weer ongestoord in hun spel verder te gaan. Briljant!

We verdenken ze er ook van dat ze enorm aan het improviseren zijn en allemaal gekke dingen tegen mekaar lopen te zeggen want ze kunnen af en toe hun lachen niet inhouden. Erg grappig! Maar ook jammer dat we de taal niet spreken want op zo'n dag als vandaag waar we alle aandacht krijgen, hadden we toch mooie gesprekken met ze kunnen voeren...

Verder is de omgeving heerlijk. De prachtigste uitzichten, mooie paarden, iedereen is in western kledij, bijzondere sfeer. We wanen ons echt in het Wilde Westen. We overwegen nog even om hier te vragen of ze geen vrijwilligers kunnen gebruiken maar met zo weinig klandizie in dit laagseizoen wagen we het er maar niet op. In ieder geval halen we alles uit ons entreegeld: tot zonsondergang hangen we rond op het terrein.

Tot zover deel 1. Anders hebben jullie zoveel in één keer te lezen...