Ooooooowwwwwwwww wat gaat de tijd snel!!! In verband met weinig tijd door hard werken (jaja, dat hebben we gedaan!

) en gebrek aan Wifi heeft 't weer even geduurd. Maar bij deze dan eindelijk het 2e deel van het Tsssss!-verhaal. Er kan niet meer geschaatst worden, helaas, dus deze is dan weer voor die regenachtige zondag. Veel lees- en kijkplezier!

Aan het einde van die prachtige dag in Fort Bravo (het westerndorp) in de Tabernas woestijn, rijden we door tot Almería, de dichtstbijzijnde grote stad. Het hotel, dat we weer via de Wifi bij de McDonalds vinden, is prima geprijsd en heeft nette kamers. We besluiten 2 dagen te blijven. We vullen die dagen vooral met het zoeken en contacteren van potentiële werkadressen middels de gratis Wifi in het hotel. We drentelen nog een beetje door de stad maar die is niet echt de moeite waard. Op het Moorse fort (de Alcazaba) na dat prachtig op een berg aan de kust is gelegen.

Een soort van oase in een verder enigszins grauwe en grijze stad. In de zonsondergang zien we vanaf de kantelen van het fort de vissersboten de haven binnenkomen. Mooi plaatje!
Ook ontdekken we de site www.mindmyhouse.com. Een site waar mensen oppas (housesitters) zoeken voor hun huis. Soms is dat omdat ze voor een langere periode naar het buitenland moeten voor werk maar het zijn vooral veel mensen die in Spanje er een 2e huis op nahouden. Het hele idee spreekt ons erg aan dus we registreren ons en steken een mooi profiel in elkaar. Nadat we kunnen inloggen, vinden we een dame die tijdens de Kerstdagen nog oppas zoekt voor haar kat en ze woont in een appartement in Marbella. En dat is wat we zoeken: we MOETEN een werkadres of housesit-adres hebben voor de feestdagen omdat hotels en appartementen in die periode de dubbele prijs vragen. Dus dit is een uitkomst! We mailen de dame in kwestie en hopen op een positief antwoord.
Aangezien we een aantal adressen hebben gemaild die allemaal in de omgeving van Almería zijn (en wij vol verwachting hopen en wachten op positieve antwoorden!!), blijven we in de buurt en vinden een appartement in Roquetas de Mar. Voordat we daarnaar toe rijden, gaan we nóg 'n keer naar de Tabernas woestijn. We kunnen er geen genoeg van krijgen!

We rijden over een bijzonder verlaten weg en stappen uit bij een open plek waar een toeristisch bord staat, dus moet er wat te zien zijn, en waar ook menige Spanjaard z'n trailertje bouwpuin heeft geloosd, jammerrrrr weer... Plots schrikken we op van een tweetal Chinook helicopters die wel erg laag over komen. Diana pakt in al haar enthousiasme meteen de camera om dat vast te leggen maar Tom adviseert dat niet te doen omdat we daar problemen mee zouden kunnen krijgen... Diana vindt dat lichtelijk overdreven... Totdat er een legervoertuig nadert met allemaal bijzonder nors kijkende militairen... hmmm, ziet er niet echt gezellig uit... de mannen passeren ons zonder ook maar één vriendelijk knikje... we lopen naar een brug omdat we stemmen horen en zien beneden in de droge rivierbedding een, naar ons idee, al qaida delegatie staan. Enge mannen met tulbanden op, van die lange broekjurken, wapens erbij. Ze zijn aan het picknicken. Brrr, Diana vindt het maar een akelig sfeertje. Tom vindt dat we de motoren uit de bus moeten pakken om de omgeving uit te checken. Diana kan wel een wat vriendelijker omgeving bedenken. Dus helaas voor Tommie, we verlaten dit dreigende ‘strijdtoneeltje'. Waarschijnlijk was het gewoon een militaire oefening, maar toch...

Het appartement in Roquetas blijkt een balzaal te zijn. Heerlijk! Een gezellige halfopen en super compleet ingerichte keuken met zo'n barretje naar de grote woonkamer, fijne slaapkamer met joekel van bed (dan weten we nog niet dat we wéér alle veren erin kunnen voelen... wat is dat toch met die Spaanse bedden???). Ja, hier houden we het wel weer ff uit. Het appartement is onderdeel van een complex op een afgesloten terrein met een eigen zwembad in het midden.

En er is verbazingwekkend veel leven in dit mini-dorpje. Blijkt dat we in een Duitse kolonie terecht zijn gekomen. Bijna het hele complex is ‘bezet' ;) door Duitse pensionados. Ook het fietsenhok staat vol met van die typisch Duitse fietsen (witte handvaten aan het stuur, mandje erbij).

En natuurlijk zit op de hoek restaurant Berlin waar je lekker Duits kunt eten:

We kunnen tegen betaling Wifi krijgen in het appartement maar als we buiten op het bankje gaan zitten kunnen we nog steeds gebruik maken van het gratis Wifi netwerk bij de receptie. Handig!
En langzaamaan komen de antwoorden op onze uitstaande mailtjes binnen druppelen:
- de dame in Marbella heeft helaas al iemand gevonden, ze had haar aanvraag op de site laten staan voor het geval deze iemand zou afzeggen... K dus voor ons...

- veearts reageert dat ze sinds augustus in Argentinië woont dus geen vrijwilligers in Spanje meer nodig heeft (haal je profiel dan van de site af, MUTS!)
- helft van echtpaar meldt dat ze inmiddels zijn gescheiden, boerderij is opgedoekt... (idem reactie als hierboven...)
- paardenranch meldt dat ze inmiddels 2 mannen op semi permanente basis heeft rondlopen dus geen plek heeft voor meer (werk je status dan bij, nu staat er op de site dat je ruimte hebt in december...grmpffff...)
- we vragen een werkadres of ze ook ruimte hebben voor een stel omdat er niets bijstaat over de accommodatie. Het antwoord is dat ze een 2-persoonsbed hebben met Spaanse afmetingen en dat is 1m20 breed... Dat vinden wij voor één nachtje wel gezellig maar vanaf nacht 2 zal er toch echt iemand uit gekickt worden

dus dat doen we maar niet.

- en dan hebben we nog veel adressen die gewoon helemaal niet reageren...
En we hebben zoooooveel moeite en tijd gestoken in al die mailtjes omdat we juist niet zomaar een mailing willen rondsturen maar er een persoonlijk bericht van maken waarom nu juist dat ene werkadres ons zo leuk lijkt... We worden er een beetje wanhopig van... K-zooi...
Dan komt, notabene op Diana haar verjaardag (17 december), de redding. Een huiseigenaar van mindmyhouse stuurt een berichtje:
Hi,

My name is Val and my husband and I are travelling to England over Xmas. We live in Andalucia and will be leaving Spain around the weekend.
We have a three bedroomed villa close to a large lake and I would personally be happy to know someone was staying here.
If you are interested, please contact me asap.

Thanks
Val and John

Als dit toch eens wat kan worden!!! Maar Andalusië is groot en we weten nog niet waar dit adres precies is... Dus eerst maar terugmailen, meer contactgegevens hebben we op dat moment niet. We vermelden ons telefoonnummer en jawel, een paar uur later krijgen we John aan de lijn. Blijkt dat ze 170km vanaf Roquetas verwijderd zijn, vlakbij Malaga. Prima locatie! Dat willen we doen! En nee, de kat en hond hoeven niet naar een pension, met alle liefde nemen we die zorg over! We hebben een erg leuk telefoongesprek met John, hij maakt ons helemaal gek. We geven aan dat we motorrijden en hij verteld dat er vooral in het wkend heel veel offroadmotoren om het meer komen rijden (op een steenworp afstand). Hij heeft een hogedrukreiniger dus we kunnen de brommers ook nog poetsen. En o ja, de jeep van Val blijft achter dus daar mogen we gebruik van maken. En o ja, we kunnen 2 weken in hun huis zitten en daarna nog 2 weken in het huis van vrienden van hun... Oh My God

... Het klinkt allemaal te mooi om waar te zijn... We spreken af dat we op woensdag 21 december bij hun aankomen (wij hebben ons appartement tot die datum geboekt), zij vliegen op vrijdag naar de UK en willen ons die woensdag en donderdag dan nog graag wegwijs maken in de omgeving en mee uit eten nemen. En John vraagt dan ook nog wat wij voor het housesitten in rekening brengen... In rekening brengen??? 'John, wij zijn al lang gelukkig dat wij dan een maand lang geen kosten hoeven te maken voor ons verblijf (en dat zijn de hoogste kosten van deze reis...)!!!' Dus John is even stil aan de andere kant van de lijn.

Na dit ontzettend leuke telefoongesprek durven we het bijna niet te geloven... we zijn wat voorzichtig met ons enthousiasme omdat we veels te bang zijn dat ze misschien wel afzeggen...
Maar zoals gezegd, het is Diana haar verjaardag!! We hebben een slinger in het appartement opgehangen dus ze voelt zich ook helemaal jarig!
We zijn de laatste tijd best druk geweest met van alles en nog wat en nu we weer een eigen huisje hebben, willen we gewoon lekker keutelen. Dus we gaan het dorp in, wandelen over de boulevard, bezoeken alle foute winkeltjes, passen alle zonnebrillen en hoeden en komen de dag zo prima door. 's Avonds willen we onszelf trakteren op de eerste paella van onze reis. De receptioniste heeft een goede tip (die waar ze dus zelf ook gaat eten

) maar het restaurant opent pas om 21u. Spaanse etenstijden! Wij stillen onze eerste honger met zelfgemaakte tapas in ons eigen huisje. Mjammie!

Het wordt een echte Spaanse avond. We beginnen met een glas Manzanilla, een typische Spaanse wijn, beetje sherry achtig. De paella is inderdaad overheerlijk! En we sluiten af met een Leche Frito, gefrituurde pudding. Prima verjaardagskostje! We vragen ons af waar we volgend jaar onze verjaardagen vieren

.

De rest van onze dagen in Roquetas vullen we met motorrijden, sightseeing en het welbekende keutelen. De motorrit gaat de bergen in. En bergen zijn het! Tijdens het rijden wordt het maar kouder en kouder... kijken we op onze navigatie... zitten we op 2000m hoogte, en dat terwijl we aan de kust, op zeeniveau, zijn vertrokken! Dat hadden we niet door en ook niet verwacht! Zaten we nog in Oostenrijk dan konden we nu ons snowboard onder binden

, hoewel hier dan wel de sneeuw mist, gelukkig!

Ook zien we gigantische oppervlaktes met de plastic fruit- en groentekassen (greenhouses). Het ziet er bijna science fiction uit. Mooi is het overigens niet...

En wederom komen we weer in de buurt van de woestijn. Inderdaad, we kunnen er echt, echt, echt geen genoeg van krijgen!

We bezoeken de plaatselijke kerstmarkt

Onderweg, bij het bezoeken van een dorpje leren we Rosco kennen - een zwerfhond die zo verschrikkelijk z'n best doet om leuk gevonden te worden! En toch moesten we ‘m achterlaten... 's Avonds bleek dat we allebei toch stiekem aan het bedenken waren of we ‘m echt, echt, echt niet mee hadden kunnen nemen... en nee, dat was echt geen optie geweest, ook al had ie van ons al een naam gekregen... Wel heeft ie z'n ‘poottekening' op onze bus achtergelaten: toen we wilden wegrijden bleef tie maar tegen de bus opspringen dus z'n nagels staan in de deur... maar toch: wat 'n schatje was het... en hij wilde zooooooo graag mee...

Nog 'n grappige anekdote: Op zondagmorgen treft Diana een Nederlands 60plus-stel voor de ingang van het appartementencomplex. Ze zijn op zoek naar een appartement maar de receptie is gesloten. Wat nu? Diana stelt voor dat hij de ‘Duitse locals' wel kan vragen of zij weten hoe hij de receptie kan bereiken of dat ze weten waar de plaatselijke VVV is. Hij geeft aan dat hij Duits spreekt dus dat moet geen probleem zijn. Diana loopt samen met deze Duits sprekende Nederlander naar één van zijn Duitse leeftijdsgenoten en met een vragende blik in zijn ogen vraagt de Nederlander aan de Duitser: ,,VauVauVau?'
Diana denkt ‘VauVauVau???' De Nederlander heeft natuurlijk de VVV letterlijk vertaald naar het Duits en tja, de V spreek je in het Duits uit als Vau... Ze kan haar lachen niet inhouden... De Duitser heeft door dat hier het één en ander niet klopt en reageert: ,, Jaja, hier ist es WowWowWow!' Hahahaha! Diana legt uit dat deze Nederlandse meneer op zoek is naar de Tourist Information. Ze vertaald de routebeschrijving en de niet-zo-goed-Duits-sprekende Nederlandse meneer is blij met al deze hulp en vertrekt, op weg naar zijn Spaanse avontuur!

Op woensdag 21 december is het dan zover, we gaan naar ons eerste housesit-adres: op naar Casa Lantana!
De 170km naar La Vinuela gaan over een prachtige (snel)weg die helemaal langs de kust loopt.

Het plezier lijkt even te verdwijnen als we denken weer een lekke band te hebben... maar gelukkig, het asfalt is ‘ribbelig' en de weg is verkant waardoor het net lijkt of de bus naar één kant overhelt... Rustig blijven ademhalen!
Het welkom bij Val en John is hartverwarmend. We krijgen een typisch engelse thee (met melk) en maken kennis met de hond Pasha. De kat Mishu zal wat dagen nodig hebben om aan ons gezelschap te wennen dus zij is in geen velden of wegen te bekennen.
Ze nemen ons mee uit eten naar één van hun favoriete restaurants en het klikt erg goed.
De volgende dag krijgen we een sightseeing door een paar dorpen, wordt aangewezen waar de bakker, slager, apotheek en dierenarts zitten en trakteren ze ons wederom op heerlijke vistapas aan het strand van Torre del Mar. En ook Val en John houden van lekker eten: 's avonds wordt een Indiase Curry gehaald bij het plaatselijke Indiase restaurant.
We nemen de handleiding voor de kat en de hond door en de volgende ochtend vertrekken Val en John in alle stilte en hebben wij het huis voor onszelf.
En tja, toen hadden we dus een compleet huis, inclusief alle gezellige en comfortabele voorzieningen die we al weken niet meer hadden gehad... We luisteren naar de 60's cd'tjes (John en Val zijn 67 en 70 jaar oud). Het huis is vrijstaand dus het volume kan op 10. Iedere ochtend ontbijten we op het terras in het zonnetje.

We kijken iedere avond een DVD uit de privécollectie op de gigantische flatscreen-breedbeeld-tv. We ontdekken de Wii en dat is op een flatscreen-breedbeeld-tv erg leuk. We crashen zo'n beetje alle records van zowel de Wii Sports als de Wii Fit. Diana heeft de smaak helemaal te pakken met de Wii Fit: yoga, step, balancegames, muscletraining... helemaal leuk! En dan net zo lang trainen en spelen tot er weer een nieuw spel is ge'unlocked'. Tom heeft het golfen even geprobeerd maar is helemaal into het tennissen en merkt dat je ook echt alle technieken van het tennissen kunt toepassen. Verslavend!

De omgeving is prachtig. Even verderop ligt een meer waaromheen we kunnen wandelen, fietsen en motorrijden. Ook een mooie plek om Pasha uit te laten.

Val had ons al gewaarschuwd: Pasha kan de hele dag aan het zwembad liggen slapen maar zodra ze de deur uit is is het een compleet losgeslagen en ADHD actieve hond. Diana ontdekt al snel dat als ze de eerste 10min. samen een looppas doen, Pasha haar energie wat eerder kwijt is en er weer normaal gewandeld kan worden. En zo zorgt Pasha ervoor dat Diana weer ‘ns aan het hardlopen begint en zorgt Diana ervoor dat Pasha de overtollige kilo's van een verwennende Val kwijt raakt. 2 Vliegen in 1 klap!
Tijdens één van de wandelingen zijn ze zelfs bijna getuige (als ze 3 minuten eerder waren geweest...) van de geboorte van een zwart en wit lammetje. De schaapsherder helpt de pasgeborenen op hun pootjes te staan en de moeders snuffelen nog wat verdwaasd aan hun nieuwe kroost. Wat 'n prachtig plaatje, zelfs Pasha is er even stil van en blijft rustig zitten.
Pasha heeft de gewoonte om na al die sportiviteit een plons in het zwembad te nemen maar het water is voor ons koukleumen toch echt te koud in deze tijd van het jaar...

Verder is het nog altijd heerlijk weer. Dus ook de dagjes op het terras, in het zonnetje, goed boek erbij, Pasha die af en toe hoi komt zeggen, heerlijk uitzicht, zijn geen straf.

En we hebben een 'achtertuin' waar je ff de motor kunt uitlaten:

Met de jeep die we mogen gebruiken (een Suzuki Jimny, zo'n geinig Barbie dingetje) doen we nog wat sightseeing in de omgeving. Is weer een stuk makkelijker parkeren dan die lompe Transit!

Op onze site hebben jullie kunnen zien hoe we Kerst en Nieuwjaar hebben gevierd. Met de Kerstdagen was het hier voor 't eerst in lange tijd bewolkt... in combinatie met de Kerstboom en de country Kerstcd'tjes, waren we zowaar erg in de Kerstsfeer. Dat hadden we een week van tevoren ook niet kunnen bedenken!

En zoals gezegd: na de 2 weken in Casa Lantana kunnen we nog 2 weken verblijven in Casa Pajaro. Een paar straten bij John en Val vandaan. Bij gebrek aan de Wii probeert Diana de yoga oefeningen op het terras van dit nieuwe huisje vol te houden (@ Katinka en Monique: een soort mini Lanzarotje

) In het hardlopen is de klad helaas weer gekomen... ze mist Pasha.... Maarrrr, het meer geeft ons samen voldoende uitdaging! Het rondje op de fiets proberen we inmiddels in een steeds kortere tijd te doen met een hogere gemiddelde snelheid.

En met de motor is het, vooral voor Diana, nog uitdagender (lees: veel (angst)zweten...) want er zitten aardig wat akelige obstakels in... Diepe greppels, een rivier, losse stenen... maar wel een hele goede oefening!

En bij een tapaspauze leren we Shaking Stevens kennen: wederom een zwerfhondje.

Die naam hebben we gegeven omdat ie zo aan het rillen was. Hoewel hij z'n riempje nog om had, wist de eigenaresse van het restaurant ons te melden dat de Engelse eigenaren halsoverkop naar de UK terug moesten en dit schatje hebben achtergelaten. Zoals nu zo vaak gebeurd... Spanje had al een probleem met de zwerfhonden maar doordat al die Engelsen door de crisis terug moeten naar de UK, worden honden, katten en zelfs paarden achtergelaten. Ja, onvoorstelbaar!
Dan maar in de jas:

Wat doen we hier nog meer? John en Val komen bij ons lasagne eten, wij gaan bij John en Val paella eten, we gaan naar de Spaanse kapper (moet ook gebeuren) die € 15 voor ons samen rekent (en ja, het is TOP geknipt!), we bezoeken een stupa - boeddhistische meditatieplek (één van de 2 hier in Spanje), worden uitgenodigd om het boeddhistisch centrum te bezoeken wat erg interessant is, bezoeken de 2 hoogstgelegen dorpen in de regio en eten in de oudste Inn van Andalusië.
Een impressie van dit alles:

Na 4 weken La Vinuela besluiten we ‘ff' terug te vliegen naar België. Want als het goed is heeft Diana haar motor verkocht (de KTM die nog bij Tom z'n ouders staat) en daarvoor willen we wel terugkomen.

En nu is het alweer 22 februari en zijn we alweer 3 weken terug van onze speeddate in België en NL... De motor is verkocht, dus da's mooi. Is een zorg minder, ruimt weer lekker op bij Tom z'n ouders en geeft ons weer wat financiële ruimte op onze reis. Verder hebben we geprobeerd zoveel mogelijk familie en vrienden in 3 dagen te bezoeken, (helaas niet iedereen, sorry daarvoor!).
Papa's en mama's bezocht, Fem met haar 5 weken oude spruit Daan bezocht. De laarsjes die we meenemen zijn nog 'iets' te groot...

De zwangere buik van Brigitte gezien (nope, geen foto van gemaakt).

Bij Suus en Wim aan de augurken met boterhamworst, stukjes kaas en plakjes grillworst (hoe NL's wil je het hebben!

)

Irma en Lawk met Yara van 6 maanden bezocht en samen op de markt aan de paling, haring en kibbeling gezeten (nog meer Hollands glorie!)

Bij Petra en Gerard waren ook Jeanet, Frank en Katinka. Met z'n allen hebben we van een heerlijk maal genoten en uiteraard heeeeeeeeeeeeeeeel veel gepraat.

Petra en Gerard hadden zichzelf tot WWOOF adres gebombardeerd en een uitgebreide lijst met werkzaamheden opgesteld die we in ruil voor de kost en inwoning mochten uitvoeren, inclusief het behangen en verven van de zolderVerder dan het opeten van voortreffelijk avondeten en ontbijt zijn we helaas niet gekomen...

Het was heeeeeeeerlijk weer wat mensen te zien, te spreken en nog ‘ns stevig vast te houden

! Bedankt voor de goede zorgen!

... maar het is ook weer heerlijk terug te zijn in Spanje, genietend van het mooie weer, de fijne natuur, de gezellige cultuur... we hadden ook wel weer genoeg van het koude weer en het platte, volle NL...
En het witte België... Doe ons de zon maar en +15 graden!

Op de vliegreis terug hebben we nog van een laatste Belgisch vleugje genoten

Inmiddels hebben we er 2 werkadressen opzitten, eindelijk! Hoe dat was, dat lezen jullie weer in een volgende aflevering van de Freewillies on tour!

We houden jullie op de hoogte, wanneer is dan altijd weer de vraag

.

Ennuhhh.... 1 maart loopt het half jaar af dat we weg zouden zijn... maar dat wordt toch wat langer... ook daarover meer de volgende keer! Wat 'n cliffhanger he??