Op onze reis hebben we 'n dagboek bijgehouden en dat doorlezend constateerden we dat het eigenlijk wel erg leuk is (voor onszelf in ieder geval

) om onze avonturen op onze site te plaatsen. Dus bij deze dan toch weer 'n vervolg op waar we waren gebleven! Hier vind je het verhaal, onder 'Foto's' vind je foto's (duh). Veel kijk- en leesplezier weer!

Na een weekje België/NL vlogen we weer terug naar Spanje. Malaga-stad hadden we nog niet eerder bezocht dus dat ons vliegtuig Malaga als bestemming had, was een uitgelezen gelegenheid om d'r dan maar meteen een citytripje van te maken. Vertrokken uit een koud en besneeuwd België, werden we in Malaga weer verwelkomd door de heerlijke warme zon.
Een impressie van Malaga vind je onder de knop ‘foto's'.

In België hadden we al met diverse werkadressen contact gehad en nadat we nogovernachten in Torremolinos en Torremuelle, gaan we naar Coin (zo'n 35 km ten westen van Malaga) voor onze eerste werkervaring in Spanje.Met een ander werkadres in Casarabonela hebben we afgesproken dat we aansluitend aanCoin daar terecht kunnen. Mooie plannen!
Het werkadres is een opvangcentrum voor paarden dus we hopen er veel te leren. Het zou mooi zijn als Diana weer ‘ns wat kan paardrijden en Tom dit kan leren. Woehoe, we hebben er zin in! We hebben afgesproken bij een winkelcentrum in Coin waar Alan ons komt ophalen (1e indruk: enthousiaste vent!) en we rijden achter hem aan naar de locatie.... Ok, hoe afgelegen gaat deze plek zijn?? De ene offroad weg na de andere rijden we in en het gaat steeds dieper het dal in (we krijgen flashbacks van ons eerste werkavontuur in Oostenrijk... nie goe nie...). Aangekomen bij het ‘opvangcentrum' worden we niet echt blij van het aanzien... Het is een kleine woning en in de wei staan een 5-tal paardjes. We worden begroet door een kudde honden waarvan ze er niet allemaal even fris uit zien... Sue, de vrouw van Alan, komt ons tegemoet lopen en ook zij is een ietwat aparte vertoning. Een nieuwe joggingbroek en flodderjas zouden niet verkeerd zijn... Ze neemt ons meteen mee naar de paarden en verteld ons de achtergronden van deze ‘rescues'. Eentje heeft ooit beide schouders gebroken en da's niet helemaal goed hersteld - maarrrrr ze kan nog steeds lopen... Ja, ook de veearts was verbaasd dat ze dit nog kon... Eentje is inmiddels ergens in de 30 en heeft problemen met z'n hoeven dus die beweegt niet meer zoveel. Met een derde was ook van alles aan de hand (huidproblemen, z'n vacht zag er niet uit) en 2 zijn er nog zo jong dat daar nog niets mee gedaan kan worden gedaan. Vooral bij de 3 eerste vroegen wij ons stilletjes af of dat nog wel een dierwaardig bestaan was... In ieder geval verdween Diana haar droom van paardrijden als sneeuw voor de zon... Vervolgens werd Tom bruut door manlief bij de vrouwen met ‘hun paarden' weggehaald zodat ze het eens over de echte ‘mannenklussen' om het huis konden hebben. Ok....
Het huis kwamen we binnen via de keuken, tenminste, dat dachten we beiden te herkennen want het was er erg donker en het licht werd niet aangedaan. In de woonkamer kregen we allebei wederom een flashback van ons Oostenrijk avontuur... wat was het er vies! En dan liepen er ook nog overal katten rond die niet om aan te pakken waren....
We werden naar onze slaapkamer met eigen badkamer gebracht. Op zich in betere staat dan de woonkamer maar er was geen enkele vorm van verwarming... de enige verwarming die het huis had was de open haard in die niet zo gezellige woonkamer... En het was begin februari in een koude, vochtige woning in een koud en vochtig dal... 's Avond na het avondeten besloot Diana toch de keuken nog eens te bekijken. Het leek alsof alle dieren hier over het aanrecht en het gasfornuis hadden gelopen... OMG... En hoewel ze nog even twijfelde, trok ze tochde koelkast open (terwijl dat stemmetje in haar hoofd zei ‘niet doen, niet doen, niet doen!!!'). Geen woorden voor... maar als je onbedoelde paddestoelen in je koelkast hebt dan is dat echt niet goed... Tom was inmiddels ietwat geïrriteerd van Alan geworden omdat hij aan één stuk door zat te klagen over die verschrikkelijke Spanjaarden. Ze konden in zijn ogen niets goed doen en hadden maar een rare cultuur. Wat doe je dan in Spanje als Engelsman (dus de butenlander), vroegen wij ons af....
We hebben de nacht doorgebracht met thermisch ondergoeden 2 paar sokken aan, onder 'n dekbed en ‘n deken en 's ochtends in de vroegte hebben we eerlijk aangegeven dat we andere ideeën hebben bij hygiëne en ook andere ideeën hadden bij een paardenopvangcentrum en dat we het daarmee niet zagen zitten om nog langer te blijven. Sue snapte het wel en wilde ook graag weten of ze misschien iets moest veranderen aan haar profiel op de site waar we hen hadden gevonden. We waren het er allemaal over eens dat het gaat om verwachtingen over en weer en als die niet overeenkomen dat je daar dan eerlijk over moet zijn. Het was voor ons weer even diep ademhalen om deze confrontatie aan te gaan maar toch echt nodig. We waren weer trots op onszelf dat we onszelf niet langer in deze omstandigheden (zo vies, daar kun je echt ziek van worden) hebben gelaten!
Tom wist gelukkig nog enigszins de weg terug naar de bewoonde wereld dus eenmaal weer aangekomen bij het winkelcentrum zijn we een warm cafétje binnengegaan, hebben warme chocomelk met warme toast besteld en zijn weer op 't internet gegaan voor volgende plannen.
We vinden een spotgoedkoop appartement in Torremuelle, tussen Torremolinos en Fuengirola in. Als we inchecken blijkt dat de stroom en water zijn uitgevallen... Maar het personeel is zooooooooo ontzettend vriendelijk en inmiddels is de zon ook weer gaan schijnen: wij moeten weer bijkomen van de afgelopen 24 uur en dat gaat op deze manier prima. We installeren ons in het gezellige appartement, hier kunnen we het wel weer even volhouden.

Blijft jammer dat deze ‘werkervaring' weer een teleurstelling heeft opgeleverd... Wij moeten ons profiel aanpassen als het gaat om onze wensen met betrekking tot de hygiëne...
We nemen contact op met het werkadres in Casarabonela waar we aansluitend naar toe zouden gaan, en guess what, we zijn hartstikke welkom en kunnen meteen komen. Woehoe! Als we uitleggen wat onze ervaring bij Sue en Alan is geweest, stelt Judy ons gerust: de paarden moeten absoluut bereden worden want zij zijn onervaren, de koelkast en de rest van het huis is spik en span en niemand hoeft het koud te hebben want ze hebben overal (gas)kachels!
Judy en Brian: here we come!