Tot binnenkort!

Hallo lieve allemaal!

Er is een grote storing op deze website geweest waardoor heel veel reisverhalen (niet alleen die van ons) zijn verdwenen... Er wordt nu gekeken of ze wel weer terug te halen zijn... Gelukkig hebben wij ze ook in word-bestanden...

-----------------------------------------------------------------

Nog 4 nachtjes slapen en dan stappen we op het vliegtuig naar… Amsterdam!

Jazekers, we komen ff tijdelijk terug.

Ten eerste loopt ons Thaise visum af dus we moeten het land uit. Daarnaast wordt Tom z’n vader in september 70 en dat willen we graag meevieren.

In België willen we zo snel mogelijk allebei een tijdelijke baan vinden om weer wat (westers

) geld te verdienen en gaan we kijken waar we in oktober/november weer als kiteboardinstructeurs aan de slag kunnen. De afgelopen 2 maanden hebben we met heeeeeeeel veel plezier allebei les gegeven op het tropische eiland Koh Phangan en dat is zo goed bevallen, dat willen we wel vaker doen. Misschien ooit onze eigen kiteschool beginnen??

Tom heeft in Thailand een cursus gedaan tot professioneel kiteboard instructeur en heeft nu een licentie waarmee hij over de hele wereld kan les geven. Tijdens die cursus heeft hij ook EHBO gehaald en een zogenaamd Boat Safety Certificate. Woohooo! De eigenaar van de school waar we nu werken, gaf Diana ook de kans om kiteboard les te geven dus zij geeft nu de introductielessen en Tom kan mensen het volledig zelfstandig kiteboarden bijbrengen. Helemaal leuk!

Diana heeft in Thailand een cursus gedaan voor Engelse lerares en ook zij is nu gecertificeerd en kan overal Engelse les geven. Daarnaast is ze begonnen met vertaalwerk (plaats- en tijd onafhankelijk, helemaal handig!) Het is een educatieve periode geweest, hier in Thailand!

En last but not least: we kijken er eeeeeeeenorm naar uit om familie en vrienden weer na 1,5 jaar live te spreken en te zien!!

Dus tot binnenkort?

Dikke xxx!

Het waait ook wel 'ns niet...

Malaga-Torremolinos-Torremuelle-Mijas

Op onze reis hebben we 'n dagboek bijgehouden en dat doorlezend constateerden we dat het eigenlijk wel erg leuk is (voor onszelf in ieder geval

) om onze avonturen op onze site te plaatsen. Dus bij deze dan toch weer 'n vervolg op waar we waren gebleven! Hier vind je het verhaal, onder 'Foto's' vind je foto's (duh). Veel kijk- en leesplezier weer!

Na een weekje België/NL vlogen we weer terug naar Spanje. Malaga-stad hadden we nog niet eerder bezocht dus dat ons vliegtuig Malaga als bestemming had, was een uitgelezen gelegenheid om d'r dan maar meteen een citytripje van te maken. Vertrokken uit een koud en besneeuwd België, werden we in Malaga weer verwelkomd door de heerlijke warme zon.
Een impressie van Malaga vind je onder de knop ‘foto's'.

In België hadden we al met diverse werkadressen contact gehad en nadat we nogovernachten in Torremolinos en Torremuelle, gaan we naar Coin (zo'n 35 km ten westen van Malaga) voor onze eerste werkervaring in Spanje.Met een ander werkadres in Casarabonela hebben we afgesproken dat we aansluitend aanCoin daar terecht kunnen. Mooie plannen!
Het werkadres is een opvangcentrum voor paarden dus we hopen er veel te leren. Het zou mooi zijn als Diana weer ‘ns wat kan paardrijden en Tom dit kan leren. Woehoe, we hebben er zin in! We hebben afgesproken bij een winkelcentrum in Coin waar Alan ons komt ophalen (1e indruk: enthousiaste vent!) en we rijden achter hem aan naar de locatie.... Ok, hoe afgelegen gaat deze plek zijn?? De ene offroad weg na de andere rijden we in en het gaat steeds dieper het dal in (we krijgen flashbacks van ons eerste werkavontuur in Oostenrijk... nie goe nie...). Aangekomen bij het ‘opvangcentrum' worden we niet echt blij van het aanzien... Het is een kleine woning en in de wei staan een 5-tal paardjes. We worden begroet door een kudde honden waarvan ze er niet allemaal even fris uit zien... Sue, de vrouw van Alan, komt ons tegemoet lopen en ook zij is een ietwat aparte vertoning. Een nieuwe joggingbroek en flodderjas zouden niet verkeerd zijn... Ze neemt ons meteen mee naar de paarden en verteld ons de achtergronden van deze ‘rescues'. Eentje heeft ooit beide schouders gebroken en da's niet helemaal goed hersteld - maarrrrr ze kan nog steeds lopen... Ja, ook de veearts was verbaasd dat ze dit nog kon... Eentje is inmiddels ergens in de 30 en heeft problemen met z'n hoeven dus die beweegt niet meer zoveel. Met een derde was ook van alles aan de hand (huidproblemen, z'n vacht zag er niet uit) en 2 zijn er nog zo jong dat daar nog niets mee gedaan kan worden gedaan. Vooral bij de 3 eerste vroegen wij ons stilletjes af of dat nog wel een dierwaardig bestaan was... In ieder geval verdween Diana haar droom van paardrijden als sneeuw voor de zon... Vervolgens werd Tom bruut door manlief bij de vrouwen met ‘hun paarden' weggehaald zodat ze het eens over de echte ‘mannenklussen' om het huis konden hebben. Ok....
Het huis kwamen we binnen via de keuken, tenminste, dat dachten we beiden te herkennen want het was er erg donker en het licht werd niet aangedaan. In de woonkamer kregen we allebei wederom een flashback van ons Oostenrijk avontuur... wat was het er vies! En dan liepen er ook nog overal katten rond die niet om aan te pakken waren....
We werden naar onze slaapkamer met eigen badkamer gebracht. Op zich in betere staat dan de woonkamer maar er was geen enkele vorm van verwarming... de enige verwarming die het huis had was de open haard in die niet zo gezellige woonkamer... En het was begin februari in een koude, vochtige woning in een koud en vochtig dal... 's Avond na het avondeten besloot Diana toch de keuken nog eens te bekijken. Het leek alsof alle dieren hier over het aanrecht en het gasfornuis hadden gelopen... OMG... En hoewel ze nog even twijfelde, trok ze tochde koelkast open (terwijl dat stemmetje in haar hoofd zei ‘niet doen, niet doen, niet doen!!!'). Geen woorden voor... maar als je onbedoelde paddestoelen in je koelkast hebt dan is dat echt niet goed... Tom was inmiddels ietwat geïrriteerd van Alan geworden omdat hij aan één stuk door zat te klagen over die verschrikkelijke Spanjaarden. Ze konden in zijn ogen niets goed doen en hadden maar een rare cultuur. Wat doe je dan in Spanje als Engelsman (dus de butenlander), vroegen wij ons af....
We hebben de nacht doorgebracht met thermisch ondergoeden 2 paar sokken aan, onder 'n dekbed en ‘n deken en 's ochtends in de vroegte hebben we eerlijk aangegeven dat we andere ideeën hebben bij hygiëne en ook andere ideeën hadden bij een paardenopvangcentrum en dat we het daarmee niet zagen zitten om nog langer te blijven. Sue snapte het wel en wilde ook graag weten of ze misschien iets moest veranderen aan haar profiel op de site waar we hen hadden gevonden. We waren het er allemaal over eens dat het gaat om verwachtingen over en weer en als die niet overeenkomen dat je daar dan eerlijk over moet zijn. Het was voor ons weer even diep ademhalen om deze confrontatie aan te gaan maar toch echt nodig. We waren weer trots op onszelf dat we onszelf niet langer in deze omstandigheden (zo vies, daar kun je echt ziek van worden) hebben gelaten!
Tom wist gelukkig nog enigszins de weg terug naar de bewoonde wereld dus eenmaal weer aangekomen bij het winkelcentrum zijn we een warm cafétje binnengegaan, hebben warme chocomelk met warme toast besteld en zijn weer op 't internet gegaan voor volgende plannen.
We vinden een spotgoedkoop appartement in Torremuelle, tussen Torremolinos en Fuengirola in. Als we inchecken blijkt dat de stroom en water zijn uitgevallen... Maar het personeel is zooooooooo ontzettend vriendelijk en inmiddels is de zon ook weer gaan schijnen: wij moeten weer bijkomen van de afgelopen 24 uur en dat gaat op deze manier prima. We installeren ons in het gezellige appartement, hier kunnen we het wel weer even volhouden.

Blijft jammer dat deze ‘werkervaring' weer een teleurstelling heeft opgeleverd... Wij moeten ons profiel aanpassen als het gaat om onze wensen met betrekking tot de hygiëne...
We nemen contact op met het werkadres in Casarabonela waar we aansluitend naar toe zouden gaan, en guess what, we zijn hartstikke welkom en kunnen meteen komen. Woehoe! Als we uitleggen wat onze ervaring bij Sue en Alan is geweest, stelt Judy ons gerust: de paarden moeten absoluut bereden worden want zij zijn onervaren, de koelkast en de rest van het huis is spik en span en niemand hoeft het koud te hebben want ze hebben overal (gas)kachels!
Judy en Brian: here we come!

Espana por favor!!

Helaas, we hebben Spanje verlaten... Wat was het PRACH-TIG!!!

Zooooveel meegemaakt enzooooooveel foto's gemaakt... Wat hebben we allemaal gedaan?Diverse werkadressen bezocht (jaja, er is zekers ook gewerkt!): van paardrijden tot verven, van onkruid wieden tot metselen.
Een heerlijke maand in Tarifa verbleven waar we hebben leren kitesurfen.
We hebben steden bezocht: Malaga, Mijas, Ronda, Cadiz, Sevilla, Conil de la Frontera, Granada, Cadiz, Bueza, Ubeda, Valencia...
Natuurparken bezocht: Alpujarras, Sierra Nevada, Sierra de Tejeda, Gibraltar, El Torcal, El Chorro (met het wereldberoemde wandelpad Caminito del Rey), Sierra de Grazalema, Cazorla, de Pyreneeën... Vers fruit geplukt en van gesmuld: nectarines, abrikozen, advocado's, sinaasappelen, mandarijnen, grapefruits...Heel veel leuke, lieve, gekke, rare, gezellige, wijze en interessante mensen ontmoet. En niet te vergeten ontzettend veel (wilde) dieren gezien: ibexen, herten (van heul, heul dichtbij), gieren (zoooo mooi!!), kuddes wilde zwijnen, Iberico varkens, (zwerf)honden, paarden, ezels, muilezels, koeien, stieren, muisjes in alle soorten en maten, heeeele grote insecten, slangen, geiten, schapen, reuzeschildpadden(!), hagedissen (ook heeeele grote), lama's, struisvogels, ...

We zullen de komende tijd nog 'ns wat foto's op deze site plaatsen want Spanje is zoooo mooi, dat willen we graag met jullie delen! :)

Gisteravond zijn weweer aangekomen op Basecamp (lees: Tom z'n ouders). 31 juli moeten we weer in Arnhem zijn. Dan gaan we (wederom,nog steeds) ons huis verkopen en alsdat niet snel genoeg gaat weer verhuren. In de tussentijd moet er ook wel weer wat geldwordenverdiend zodat weweer op reis kunnen. Want we hebben de smaak te pakken!

Dikke xxx van 2 grote Spanje-fans!!

Nu ook op Facebook!

Hoihoi!

Omdat we er niet aan toekomen (of eigenlijk andere keuzes maken wat we in onze tijd doen

) om weer een volgend verhaal op onze site te zetten, hebben we besloten Facebook ook maar 'ns te gaan gebruiken. Op het profiel van Diana zullen we wat vaker updates en foto's plaatsen. Daarnaast willen we de uitgebreidere verhalen ook op onze site blijven plaatsen (is ook leuk als naslagwerk voor onszelf). Dus heb je geen profiel op Facebook, niet getreurd, met wat geduld vind je hier ook nog steeds onze avonturen.

Voor degene die wel een Facebook profiel hebben, of deze nu gaan maken

, kunnen terecht op:

https://www.facebook.com/profile.php?id=100001774045950

(geen idee of deze link werkt maar kan 't allicht proberen...)

Tsssssss! (x 38) - deel 2

Ooooooowwwwwwwww wat gaat de tijd snel!!! In verband met weinig tijd door hard werken (jaja, dat hebben we gedaan!

) en gebrek aan Wifi heeft 't weer even geduurd. Maar bij deze dan eindelijk het 2e deel van het Tsssss!-verhaal. Er kan niet meer geschaatst worden, helaas, dus deze is dan weer voor die regenachtige zondag. Veel lees- en kijkplezier!

Aan het einde van die prachtige dag in Fort Bravo (het westerndorp) in de Tabernas woestijn, rijden we door tot Almería, de dichtstbijzijnde grote stad. Het hotel, dat we weer via de Wifi bij de McDonalds vinden, is prima geprijsd en heeft nette kamers. We besluiten 2 dagen te blijven. We vullen die dagen vooral met het zoeken en contacteren van potentiële werkadressen middels de gratis Wifi in het hotel. We drentelen nog een beetje door de stad maar die is niet echt de moeite waard. Op het Moorse fort (de Alcazaba) na dat prachtig op een berg aan de kust is gelegen.

Een soort van oase in een verder enigszins grauwe en grijze stad. In de zonsondergang zien we vanaf de kantelen van het fort de vissersboten de haven binnenkomen. Mooi plaatje!
Ook ontdekken we de site www.mindmyhouse.com. Een site waar mensen oppas (housesitters) zoeken voor hun huis. Soms is dat omdat ze voor een langere periode naar het buitenland moeten voor werk maar het zijn vooral veel mensen die in Spanje er een 2e huis op nahouden. Het hele idee spreekt ons erg aan dus we registreren ons en steken een mooi profiel in elkaar. Nadat we kunnen inloggen, vinden we een dame die tijdens de Kerstdagen nog oppas zoekt voor haar kat en ze woont in een appartement in Marbella. En dat is wat we zoeken: we MOETEN een werkadres of housesit-adres hebben voor de feestdagen omdat hotels en appartementen in die periode de dubbele prijs vragen. Dus dit is een uitkomst! We mailen de dame in kwestie en hopen op een positief antwoord.
Aangezien we een aantal adressen hebben gemaild die allemaal in de omgeving van Almería zijn (en wij vol verwachting hopen en wachten op positieve antwoorden!!), blijven we in de buurt en vinden een appartement in Roquetas de Mar. Voordat we daarnaar toe rijden, gaan we nóg 'n keer naar de Tabernas woestijn. We kunnen er geen genoeg van krijgen!

We rijden over een bijzonder verlaten weg en stappen uit bij een open plek waar een toeristisch bord staat, dus moet er wat te zien zijn, en waar ook menige Spanjaard z'n trailertje bouwpuin heeft geloosd, jammerrrrr weer... Plots schrikken we op van een tweetal Chinook helicopters die wel erg laag over komen. Diana pakt in al haar enthousiasme meteen de camera om dat vast te leggen maar Tom adviseert dat niet te doen omdat we daar problemen mee zouden kunnen krijgen... Diana vindt dat lichtelijk overdreven... Totdat er een legervoertuig nadert met allemaal bijzonder nors kijkende militairen... hmmm, ziet er niet echt gezellig uit... de mannen passeren ons zonder ook maar één vriendelijk knikje... we lopen naar een brug omdat we stemmen horen en zien beneden in de droge rivierbedding een, naar ons idee, al qaida delegatie staan. Enge mannen met tulbanden op, van die lange broekjurken, wapens erbij. Ze zijn aan het picknicken. Brrr, Diana vindt het maar een akelig sfeertje. Tom vindt dat we de motoren uit de bus moeten pakken om de omgeving uit te checken. Diana kan wel een wat vriendelijker omgeving bedenken. Dus helaas voor Tommie, we verlaten dit dreigende ‘strijdtoneeltje'. Waarschijnlijk was het gewoon een militaire oefening, maar toch...

Het appartement in Roquetas blijkt een balzaal te zijn. Heerlijk! Een gezellige halfopen en super compleet ingerichte keuken met zo'n barretje naar de grote woonkamer, fijne slaapkamer met joekel van bed (dan weten we nog niet dat we wéér alle veren erin kunnen voelen... wat is dat toch met die Spaanse bedden???). Ja, hier houden we het wel weer ff uit. Het appartement is onderdeel van een complex op een afgesloten terrein met een eigen zwembad in het midden.

En er is verbazingwekkend veel leven in dit mini-dorpje. Blijkt dat we in een Duitse kolonie terecht zijn gekomen. Bijna het hele complex is ‘bezet' ;) door Duitse pensionados. Ook het fietsenhok staat vol met van die typisch Duitse fietsen (witte handvaten aan het stuur, mandje erbij).

En natuurlijk zit op de hoek restaurant Berlin waar je lekker Duits kunt eten:

We kunnen tegen betaling Wifi krijgen in het appartement maar als we buiten op het bankje gaan zitten kunnen we nog steeds gebruik maken van het gratis Wifi netwerk bij de receptie. Handig!
En langzaamaan komen de antwoorden op onze uitstaande mailtjes binnen druppelen:
- de dame in Marbella heeft helaas al iemand gevonden, ze had haar aanvraag op de site laten staan voor het geval deze iemand zou afzeggen... K dus voor ons...

- veearts reageert dat ze sinds augustus in Argentinië woont dus geen vrijwilligers in Spanje meer nodig heeft (haal je profiel dan van de site af, MUTS!)
- helft van echtpaar meldt dat ze inmiddels zijn gescheiden, boerderij is opgedoekt... (idem reactie als hierboven...)
- paardenranch meldt dat ze inmiddels 2 mannen op semi permanente basis heeft rondlopen dus geen plek heeft voor meer (werk je status dan bij, nu staat er op de site dat je ruimte hebt in december...grmpffff...)
- we vragen een werkadres of ze ook ruimte hebben voor een stel omdat er niets bijstaat over de accommodatie. Het antwoord is dat ze een 2-persoonsbed hebben met Spaanse afmetingen en dat is 1m20 breed... Dat vinden wij voor één nachtje wel gezellig maar vanaf nacht 2 zal er toch echt iemand uit gekickt worden

dus dat doen we maar niet.

- en dan hebben we nog veel adressen die gewoon helemaal niet reageren...
En we hebben zoooooveel moeite en tijd gestoken in al die mailtjes omdat we juist niet zomaar een mailing willen rondsturen maar er een persoonlijk bericht van maken waarom nu juist dat ene werkadres ons zo leuk lijkt... We worden er een beetje wanhopig van... K-zooi...
Dan komt, notabene op Diana haar verjaardag (17 december), de redding. Een huiseigenaar van mindmyhouse stuurt een berichtje:
Hi,

My name is Val and my husband and I are travelling to England over Xmas. We live in Andalucia and will be leaving Spain around the weekend.
We have a three bedroomed villa close to a large lake and I would personally be happy to know someone was staying here.
If you are interested, please contact me asap.

Thanks
Val and John

Als dit toch eens wat kan worden!!! Maar Andalusië is groot en we weten nog niet waar dit adres precies is... Dus eerst maar terugmailen, meer contactgegevens hebben we op dat moment niet. We vermelden ons telefoonnummer en jawel, een paar uur later krijgen we John aan de lijn. Blijkt dat ze 170km vanaf Roquetas verwijderd zijn, vlakbij Malaga. Prima locatie! Dat willen we doen! En nee, de kat en hond hoeven niet naar een pension, met alle liefde nemen we die zorg over! We hebben een erg leuk telefoongesprek met John, hij maakt ons helemaal gek. We geven aan dat we motorrijden en hij verteld dat er vooral in het wkend heel veel offroadmotoren om het meer komen rijden (op een steenworp afstand). Hij heeft een hogedrukreiniger dus we kunnen de brommers ook nog poetsen. En o ja, de jeep van Val blijft achter dus daar mogen we gebruik van maken. En o ja, we kunnen 2 weken in hun huis zitten en daarna nog 2 weken in het huis van vrienden van hun... Oh My God

... Het klinkt allemaal te mooi om waar te zijn... We spreken af dat we op woensdag 21 december bij hun aankomen (wij hebben ons appartement tot die datum geboekt), zij vliegen op vrijdag naar de UK en willen ons die woensdag en donderdag dan nog graag wegwijs maken in de omgeving en mee uit eten nemen. En John vraagt dan ook nog wat wij voor het housesitten in rekening brengen... In rekening brengen??? 'John, wij zijn al lang gelukkig dat wij dan een maand lang geen kosten hoeven te maken voor ons verblijf (en dat zijn de hoogste kosten van deze reis...)!!!' Dus John is even stil aan de andere kant van de lijn.

Na dit ontzettend leuke telefoongesprek durven we het bijna niet te geloven... we zijn wat voorzichtig met ons enthousiasme omdat we veels te bang zijn dat ze misschien wel afzeggen...
Maar zoals gezegd, het is Diana haar verjaardag!! We hebben een slinger in het appartement opgehangen dus ze voelt zich ook helemaal jarig!
We zijn de laatste tijd best druk geweest met van alles en nog wat en nu we weer een eigen huisje hebben, willen we gewoon lekker keutelen. Dus we gaan het dorp in, wandelen over de boulevard, bezoeken alle foute winkeltjes, passen alle zonnebrillen en hoeden en komen de dag zo prima door. 's Avonds willen we onszelf trakteren op de eerste paella van onze reis. De receptioniste heeft een goede tip (die waar ze dus zelf ook gaat eten

) maar het restaurant opent pas om 21u. Spaanse etenstijden! Wij stillen onze eerste honger met zelfgemaakte tapas in ons eigen huisje. Mjammie!

Het wordt een echte Spaanse avond. We beginnen met een glas Manzanilla, een typische Spaanse wijn, beetje sherry achtig. De paella is inderdaad overheerlijk! En we sluiten af met een Leche Frito, gefrituurde pudding. Prima verjaardagskostje! We vragen ons af waar we volgend jaar onze verjaardagen vieren

.

De rest van onze dagen in Roquetas vullen we met motorrijden, sightseeing en het welbekende keutelen. De motorrit gaat de bergen in. En bergen zijn het! Tijdens het rijden wordt het maar kouder en kouder... kijken we op onze navigatie... zitten we op 2000m hoogte, en dat terwijl we aan de kust, op zeeniveau, zijn vertrokken! Dat hadden we niet door en ook niet verwacht! Zaten we nog in Oostenrijk dan konden we nu ons snowboard onder binden

, hoewel hier dan wel de sneeuw mist, gelukkig!

Ook zien we gigantische oppervlaktes met de plastic fruit- en groentekassen (greenhouses). Het ziet er bijna science fiction uit. Mooi is het overigens niet...

En wederom komen we weer in de buurt van de woestijn. Inderdaad, we kunnen er echt, echt, echt geen genoeg van krijgen!

We bezoeken de plaatselijke kerstmarkt

Onderweg, bij het bezoeken van een dorpje leren we Rosco kennen - een zwerfhond die zo verschrikkelijk z'n best doet om leuk gevonden te worden! En toch moesten we ‘m achterlaten... 's Avonds bleek dat we allebei toch stiekem aan het bedenken waren of we ‘m echt, echt, echt niet mee hadden kunnen nemen... en nee, dat was echt geen optie geweest, ook al had ie van ons al een naam gekregen... Wel heeft ie z'n ‘poottekening' op onze bus achtergelaten: toen we wilden wegrijden bleef tie maar tegen de bus opspringen dus z'n nagels staan in de deur... maar toch: wat 'n schatje was het... en hij wilde zooooooo graag mee...

Nog 'n grappige anekdote: Op zondagmorgen treft Diana een Nederlands 60plus-stel voor de ingang van het appartementencomplex. Ze zijn op zoek naar een appartement maar de receptie is gesloten. Wat nu? Diana stelt voor dat hij de ‘Duitse locals' wel kan vragen of zij weten hoe hij de receptie kan bereiken of dat ze weten waar de plaatselijke VVV is. Hij geeft aan dat hij Duits spreekt dus dat moet geen probleem zijn. Diana loopt samen met deze Duits sprekende Nederlander naar één van zijn Duitse leeftijdsgenoten en met een vragende blik in zijn ogen vraagt de Nederlander aan de Duitser: ,,VauVauVau?'
Diana denkt ‘VauVauVau???' De Nederlander heeft natuurlijk de VVV letterlijk vertaald naar het Duits en tja, de V spreek je in het Duits uit als Vau... Ze kan haar lachen niet inhouden... De Duitser heeft door dat hier het één en ander niet klopt en reageert: ,, Jaja, hier ist es WowWowWow!' Hahahaha! Diana legt uit dat deze Nederlandse meneer op zoek is naar de Tourist Information. Ze vertaald de routebeschrijving en de niet-zo-goed-Duits-sprekende Nederlandse meneer is blij met al deze hulp en vertrekt, op weg naar zijn Spaanse avontuur!

Op woensdag 21 december is het dan zover, we gaan naar ons eerste housesit-adres: op naar Casa Lantana!
De 170km naar La Vinuela gaan over een prachtige (snel)weg die helemaal langs de kust loopt.

Het plezier lijkt even te verdwijnen als we denken weer een lekke band te hebben... maar gelukkig, het asfalt is ‘ribbelig' en de weg is verkant waardoor het net lijkt of de bus naar één kant overhelt... Rustig blijven ademhalen!
Het welkom bij Val en John is hartverwarmend. We krijgen een typisch engelse thee (met melk) en maken kennis met de hond Pasha. De kat Mishu zal wat dagen nodig hebben om aan ons gezelschap te wennen dus zij is in geen velden of wegen te bekennen.
Ze nemen ons mee uit eten naar één van hun favoriete restaurants en het klikt erg goed.
De volgende dag krijgen we een sightseeing door een paar dorpen, wordt aangewezen waar de bakker, slager, apotheek en dierenarts zitten en trakteren ze ons wederom op heerlijke vistapas aan het strand van Torre del Mar. En ook Val en John houden van lekker eten: 's avonds wordt een Indiase Curry gehaald bij het plaatselijke Indiase restaurant.
We nemen de handleiding voor de kat en de hond door en de volgende ochtend vertrekken Val en John in alle stilte en hebben wij het huis voor onszelf.
En tja, toen hadden we dus een compleet huis, inclusief alle gezellige en comfortabele voorzieningen die we al weken niet meer hadden gehad... We luisteren naar de 60's cd'tjes (John en Val zijn 67 en 70 jaar oud). Het huis is vrijstaand dus het volume kan op 10. Iedere ochtend ontbijten we op het terras in het zonnetje.

We kijken iedere avond een DVD uit de privécollectie op de gigantische flatscreen-breedbeeld-tv. We ontdekken de Wii en dat is op een flatscreen-breedbeeld-tv erg leuk. We crashen zo'n beetje alle records van zowel de Wii Sports als de Wii Fit. Diana heeft de smaak helemaal te pakken met de Wii Fit: yoga, step, balancegames, muscletraining... helemaal leuk! En dan net zo lang trainen en spelen tot er weer een nieuw spel is ge'unlocked'. Tom heeft het golfen even geprobeerd maar is helemaal into het tennissen en merkt dat je ook echt alle technieken van het tennissen kunt toepassen. Verslavend!

De omgeving is prachtig. Even verderop ligt een meer waaromheen we kunnen wandelen, fietsen en motorrijden. Ook een mooie plek om Pasha uit te laten.

Val had ons al gewaarschuwd: Pasha kan de hele dag aan het zwembad liggen slapen maar zodra ze de deur uit is is het een compleet losgeslagen en ADHD actieve hond. Diana ontdekt al snel dat als ze de eerste 10min. samen een looppas doen, Pasha haar energie wat eerder kwijt is en er weer normaal gewandeld kan worden. En zo zorgt Pasha ervoor dat Diana weer ‘ns aan het hardlopen begint en zorgt Diana ervoor dat Pasha de overtollige kilo's van een verwennende Val kwijt raakt. 2 Vliegen in 1 klap!
Tijdens één van de wandelingen zijn ze zelfs bijna getuige (als ze 3 minuten eerder waren geweest...) van de geboorte van een zwart en wit lammetje. De schaapsherder helpt de pasgeborenen op hun pootjes te staan en de moeders snuffelen nog wat verdwaasd aan hun nieuwe kroost. Wat 'n prachtig plaatje, zelfs Pasha is er even stil van en blijft rustig zitten.
Pasha heeft de gewoonte om na al die sportiviteit een plons in het zwembad te nemen maar het water is voor ons koukleumen toch echt te koud in deze tijd van het jaar...

Verder is het nog altijd heerlijk weer. Dus ook de dagjes op het terras, in het zonnetje, goed boek erbij, Pasha die af en toe hoi komt zeggen, heerlijk uitzicht, zijn geen straf.

En we hebben een 'achtertuin' waar je ff de motor kunt uitlaten:

Met de jeep die we mogen gebruiken (een Suzuki Jimny, zo'n geinig Barbie dingetje) doen we nog wat sightseeing in de omgeving. Is weer een stuk makkelijker parkeren dan die lompe Transit!

Op onze site hebben jullie kunnen zien hoe we Kerst en Nieuwjaar hebben gevierd. Met de Kerstdagen was het hier voor 't eerst in lange tijd bewolkt... in combinatie met de Kerstboom en de country Kerstcd'tjes, waren we zowaar erg in de Kerstsfeer. Dat hadden we een week van tevoren ook niet kunnen bedenken!

En zoals gezegd: na de 2 weken in Casa Lantana kunnen we nog 2 weken verblijven in Casa Pajaro. Een paar straten bij John en Val vandaan. Bij gebrek aan de Wii probeert Diana de yoga oefeningen op het terras van dit nieuwe huisje vol te houden (@ Katinka en Monique: een soort mini Lanzarotje

) In het hardlopen is de klad helaas weer gekomen... ze mist Pasha.... Maarrrr, het meer geeft ons samen voldoende uitdaging! Het rondje op de fiets proberen we inmiddels in een steeds kortere tijd te doen met een hogere gemiddelde snelheid.

En met de motor is het, vooral voor Diana, nog uitdagender (lees: veel (angst)zweten...) want er zitten aardig wat akelige obstakels in... Diepe greppels, een rivier, losse stenen... maar wel een hele goede oefening!

En bij een tapaspauze leren we Shaking Stevens kennen: wederom een zwerfhondje.

Die naam hebben we gegeven omdat ie zo aan het rillen was. Hoewel hij z'n riempje nog om had, wist de eigenaresse van het restaurant ons te melden dat de Engelse eigenaren halsoverkop naar de UK terug moesten en dit schatje hebben achtergelaten. Zoals nu zo vaak gebeurd... Spanje had al een probleem met de zwerfhonden maar doordat al die Engelsen door de crisis terug moeten naar de UK, worden honden, katten en zelfs paarden achtergelaten. Ja, onvoorstelbaar!
Dan maar in de jas:

Wat doen we hier nog meer? John en Val komen bij ons lasagne eten, wij gaan bij John en Val paella eten, we gaan naar de Spaanse kapper (moet ook gebeuren) die € 15 voor ons samen rekent (en ja, het is TOP geknipt!), we bezoeken een stupa - boeddhistische meditatieplek (één van de 2 hier in Spanje), worden uitgenodigd om het boeddhistisch centrum te bezoeken wat erg interessant is, bezoeken de 2 hoogstgelegen dorpen in de regio en eten in de oudste Inn van Andalusië.
Een impressie van dit alles:

Na 4 weken La Vinuela besluiten we ‘ff' terug te vliegen naar België. Want als het goed is heeft Diana haar motor verkocht (de KTM die nog bij Tom z'n ouders staat) en daarvoor willen we wel terugkomen.

En nu is het alweer 22 februari en zijn we alweer 3 weken terug van onze speeddate in België en NL... De motor is verkocht, dus da's mooi. Is een zorg minder, ruimt weer lekker op bij Tom z'n ouders en geeft ons weer wat financiële ruimte op onze reis. Verder hebben we geprobeerd zoveel mogelijk familie en vrienden in 3 dagen te bezoeken, (helaas niet iedereen, sorry daarvoor!).
Papa's en mama's bezocht, Fem met haar 5 weken oude spruit Daan bezocht. De laarsjes die we meenemen zijn nog 'iets' te groot...

De zwangere buik van Brigitte gezien (nope, geen foto van gemaakt).

Bij Suus en Wim aan de augurken met boterhamworst, stukjes kaas en plakjes grillworst (hoe NL's wil je het hebben!

)

Irma en Lawk met Yara van 6 maanden bezocht en samen op de markt aan de paling, haring en kibbeling gezeten (nog meer Hollands glorie!)

Bij Petra en Gerard waren ook Jeanet, Frank en Katinka. Met z'n allen hebben we van een heerlijk maal genoten en uiteraard heeeeeeeeeeeeeeeel veel gepraat.

Petra en Gerard hadden zichzelf tot WWOOF adres gebombardeerd en een uitgebreide lijst met werkzaamheden opgesteld die we in ruil voor de kost en inwoning mochten uitvoeren, inclusief het behangen en verven van de zolderVerder dan het opeten van voortreffelijk avondeten en ontbijt zijn we helaas niet gekomen...

Het was heeeeeeeerlijk weer wat mensen te zien, te spreken en nog ‘ns stevig vast te houden

! Bedankt voor de goede zorgen!

... maar het is ook weer heerlijk terug te zijn in Spanje, genietend van het mooie weer, de fijne natuur, de gezellige cultuur... we hadden ook wel weer genoeg van het koude weer en het platte, volle NL...
En het witte België... Doe ons de zon maar en +15 graden!

Op de vliegreis terug hebben we nog van een laatste Belgisch vleugje genoten

Inmiddels hebben we er 2 werkadressen opzitten, eindelijk! Hoe dat was, dat lezen jullie weer in een volgende aflevering van de Freewillies on tour!

We houden jullie op de hoogte, wanneer is dan altijd weer de vraag

.

Ennuhhh.... 1 maart loopt het half jaar af dat we weg zouden zijn... maar dat wordt toch wat langer... ook daarover meer de volgende keer! Wat 'n cliffhanger he??

Tsssssss! (x 38) - deel 1

Waarom deze titel? Omdat we tot nu toe zó enorm zijn verrast door Spanje: we slaken de ene ‘tssssss...!' na de andere ‘tsssssssss....!'. Of het nu de overweldigende natuur is (woestijn, vulkanen, de heldere zee, de begroeiing (palmbomen, cactussen, agaves, sinaasappel- en citroenenbomen, de bloemen (het is notabeneeind januari...), de prachtige bergen en heuvels), de architectuur, het zwerfvuil ook helaas, het heerlijke eten, de lage prijzen, de gestarte bouwprojecten die nooit zijn afgemaakt, maar ook het niet kunnen vinden van een werkadres helaas, de mooie uitzichten, iedere dag weer die helder blauwe lucht met die heerlijke zon, geen druppel regen in2 maanden... We zijn echt heel erg aangenaam verrast door Spanje!

Tot zover de inleiding. Onderstaand onze belevenissen na 9 heerlijke dagen in l'Escala. Ennuhhh... voor meer foto's verwijzen we je weer naar het foto-onderdeel!

Hoewel we het vorige verhaal afsloten met het doel een werkadres te zoeken waar we de Spaanse taal konden leren, zijn we (natuurlijk...

) weer van plan veranderd .

Eigenlijk wilden we Barcelona overslaan op weg naar het zuiden. We hadden de buik nog wat vol van Wenen en we zijn nu eenmaal meer van de natuur dan van de stad. Maar toen we in ons Lonely Planet taalboekje een paar highlights van Barcelona lazen, hebben we toch op onze laatste avond in l'Escala besloten er naar toe te gaan. Ach ja, we zijn nooit goed in plannen (als in ‘plennen') geweest en dat levert ons tot nu toe alleen maar voordelen op. Wij weten vaak echt niet waar we morgen, overmorgen, laat staan volgende week zijn. Die levensstijl bevalt ons wel, zo blijven we onszelf verrassen

.

We rijden dus eerst naar de boulevard van l'Escala want daar kunnen we internetten. Wat?? Jaja, in het appartement was geen WIFI maar langs de hele kustlijn van l'Escala staan hier WIFI zendmasten. Kun je in de zomer op je strandlakentje internetten. Aparte gewaarwording!

We struinen booking.com weer af voor een goedkoop en goed adresje in Barcelona. De uitdaging zal vooral het parkeren van onze bus worden...

We vinden een kamer in een studentengebouw (Residència Erasmus) - in de studentenwijk dus gegarandeerd gezellig en betaalbaar

- dat ook kamers aan toeristen verhuurd. Kosten: € 40 per kamer per nacht. En dat midden in Barcelona...

We willen voor het donker in Barcelona zijn. Leuk bedacht, maar helaas, onderweg krijgen we weer een lekke band

. Op zich vervelend maar goed getimed: we komen ne t bij een tolpoort aan. We rollen rustig naar een wit gemarkeerd vlak waar geen auto's (zouden...) mogen rijden, zetten de gevarendriehoek voor de zekerheid neermaar zodra we merken met welke achterlijke snelheden de vrachtwagens ons om de oren vliegen en de kamikaze Spanjaarden toch over, tussen, achter en om ons heen willen rijden , doen we ook maar voor de zekerheid onze oranje hesjes aan. We raken al bedreven in het verwisselen van de band, niet veel later kunnen we weer verder. We zijn nog maar 15km van ons verblijf verwijderd dus we besluiten het vervangen van de lekke band te regelen als we weer uit Barcelona vertrekken.

Na wat zoeken door de vele smalle eenrichtingsweggetjes (uitdaging met een dikke Ford Transit) komen we aan bij de Residencia. En wat blijkt? Voor de € 40 hebben we 'n joekel van een kamer, alles is nieuw, rustige locatie en wat 'n mazzel: er komt net een parkeerplekje voor de deur vrij waar we in het weekend gratis kunnen parkeren. Woehoe!!

Bij de receptie ligt een culinaire plattegrond met allerlei restaurantjes. We zoeken de dichtstbijzijnde op en dat is zowaar een biologisch restaurant (Origens), en daar houden wij van! Het eten is werkelijk waar overheerlijk. Ook de wijnen zijn mjammie.

Wat een superstart van ons verblijf in Barcelona (op de lekke band na dan)!

De volgende ochtend ontbijten we in een typisch Spaans barretje en gaan naar Park Guell wat op slechts een kwartiertje lopen van het ‘hotel' is. En tot zonsondergang genieten we van dit sprookjesachtige en prachtig aangelegde park. Ook zijn er diverse straatmuzikanten in het park die niet hadden misstaan in één of ander talentenprogramma.

's Avonds zoeken we een andere vestiging van Origens op (er zitten er 4 in Barcelona) want het was zo goed bevallen dat we, ook uit gemak, daar nog wel ‘ns willen eten. En ook in deze vestiging is het weer smullen.

Wat doen we nog meer in Barcelona? We bezoeken de architectonische hoogstandjes van Gaudi (La Perdrera en Casa Battló)

de Sagrada Familia (indrukwekkender dan we hadden verwacht)

het stadspark (hippiesfeertje, gezellig!)

eten en drinken bij typische Spaanse barretjes en voor de afwisseling doen we een Syrisch restaurant aan: lekker!

Barcelona bevalt ons erg goed. Beter dan Wenen... Dat komt waarschijnlijk door het lekkere weer maar de stad is vooral gezellig. De mensen zijn niet gehaast, het is er schoon, en het leuke van Spanje is dat hier de mensen 's avonds tot leven komen. Prima ritme voor ons

.

Barcelona bevalt zó goed dat we eigenlijk op onze uitcheckdatum nog niet weg willen... We gaan het nuttige met het aangename combineren. De lekke band moet nog worden vervangen. We vinden een autobandenzaak net buiten Barcelona , in Badalona, en ook een betaalbaar hotel aan het strand.

We pakken de mountainbikes uit de bus en fietsen de 10km langs de kust weer naar Barcelona terug. Bijzondere tocht weer... We passeren een anijsfabriek - heerlijke geur-, een vergane glorie electriciteitscentrale - blijkt dat paar 100m verderop de nieuwe is gebouwd-, volleyballende mensen op het strand in korte broek, ontelbare visrestaurantjes die er nu wat troosteloos bijliggen maar die in de zomer tjokvol zullen zitten, en ondertussen fiets je tussen de palmbomen door op een keurig aangelegd en bewegwijzerd fietspad. Het is zo leuk om op je eigen fiets door een buitenlandse stad te rijden! En zo ontdekken we Barça weer op een andere manier.

De volgende dag wordt ‘bandendag'. Het adres in Ba(n)dalona

heeft onze bandenmaat niet op voorraad. Het duurt even voordat dat duidelijk is want met de woordenboeken en zoveel vakjargon is dat nog niet zo makkelijk. Tot de monteur http://www.translate.google.com/ opstart. Wij typen in het Nederlands in wat we willen zeggen en het programma vertaalt ter plekke de hele zin. Betekent niet dat het helemaal foutloos is maar je kunt op deze manier wel een stuk makkelijker met elkaar communiceren. Goeie tip! De monteur verwijst ons door naar een andere zaak in Badalona. En jawel, zij hebben de band liggen. En aangezien we de vorige dag een grote snee in één van de andere voorbanden hebben ontdekt, besluiten we maar meteen 2 wielen van nieuw rubber te voorzien. De bus kan meteen op de brug dus we kunnen erop wachten. Zo gezegd, zo gedaan. Inmiddels is het al 16u en we wilden vandaag verder naar het zuiden rijden maar erg ver zullen we vandaag niet meer komen. Zeker niet als we onze bus met nieuw rubber weer meenemen en blijkt dat het stuur echt helemaal scheef staat... foutje met uitlijnen... dus weer terug naar de bandenboer. En dan maar weer uitleggen wat er aan de hand is... ze kunnen het alleen vandaag niet meer herstellen, geen tijd in de planning, dus dan moet dat morgen...neeeeeeee, want wij willen verder! We krijgen een tegoedbon (gelukkig is dit een keten, poehhh!). Met scheef stuur vertrekken we dan toch richting zuiden, rijden tot Tarragona waar de volgende vestiging van Feuvert is. Voor de eerste keer deze reis besluiten we aan het echte fastfood te gaan. We stoppen bij de BurgerKing. En het is 6 december, de Sint is weer terug in Spanje, dus het is pakjesavond bij de BurgerKing!

Middels het gratis WIFI netwerk vinden we een goedkoop verblijfje voor de nacht. Dat wordt een ontzettend vergane glorie, vaag ding aan het strand in het gehucht Altafulla waar we ook weer heel snel weg willen.

Volgende dag wéér naar een Feuvert, bus kan niet meteen op de brug dus kost ons weer wat uurtjes. Gelukkig is er een fijn cafetaria met evenzo fijne broodjes en café con leche en een nog fijner terras in het zonnetje. We komen onze tijd wel weer door maar zo schiet onze reis niet echt op...

Half 1 kunnen we onze rugzak op 4 wielen mét recht stuur weer meenemen. We besluiten meteen de snelweg op te knallen om kilometers te vreten. En daar merken we dat ook het uitbalanceren van de banden niet helemaal goed is gelukt... het stuur trilt vanaf 100 km/u veels te veel... Oh.. My.. God... Nou, dat moeten we dan maar weer bij wéér een volgende vestiging van Feuvert laten oplossen. MAAR NU EVEN NIET, NU WILLEN WE VERDER! We rijden door tot Gandia. En weer even een reistip: vraag de locals waar je goed kunt eten. En dan niet waar de toeristen eten maar waar ze zelf ook komen. Op die manier hebben wij al veel goede tips gehad. En zo ook hier. We komen in zo'n typische Spaanse bar (Bar Ibiza

) met overal televisies (op elke zender een andere voetbalwedstrijd, die Spanjaarden zijn echt he-le-maal voetbalverslaafd). Met handen en voeten leggen we uit graag vis te eten. Dus mama komt met een hele schaal dagverse vis waaruit we kunnen kiezen. Tom gaat voor de Dorade, Diana voor de zwaardvis. En ondertussen worden we volgestopt met getoast stokbrood met olijfolie en tomatensmurrie (weet niet meer hoe dat heet maar het is hier erg populair) en olijven. Het is lekker druk. De Spanjaarden proberen alle wedstrijden te volgen, hebben geanimeerde gesprekken en genieten ondertussen van hun biertje of wijntje en de tapas die mama continu uit de keuken aanlevert. Als we afrekenen blijkt onze vismaaltijd slechts € 7 p.p. te kosten, het stokbrood en de olijven waren gratis en op de koop toe krijgen we ook nog een schnapps van het huis. Ow, ow, ow wat een fijn land!

In de buurt van Gandia zit een werkadres (Barbara en John + 2 kids hebben hulp nodig met 5 paarden) dat we al eerder hadden gemaild met de vraag of ze ons kunnen gebruiken. Helaas krijgen we bericht dat ze al vrijwilligers hebben en er geen ruimte is voor meer. In januari wellicht weer... tja, dan hopen wij toch eindelijk eens in Andalusië te zitten. Dus helaas, ons eerste adres gaat ‘m niet worden... Jammer. We mailen meteen weer een volgend adres: in Bédar, een bergdorp bij de kustplaats Mojacar in, jaja, Andalusië. Dus we gaan weer kilometers vreten en zowaar, met trillend stuur, komen we dan eindelijk in Andalusië aan. We nemen een hotelkamer aan het strand van Mojacar en hopen ondertussen op een positief antwoord van Jean uit Bédar...

In Mojacar valt nog aardig wat te zien dus we vermaken ons de volgende 6 dagen prima.

We zijn met de motoren langs het strand gereden:

Hebben nog ‘ns lekker gekeuteld (in de zon zitten, beetje lezen, beetje sudoku'en) en hebben de omgeving al wandelend uitgecheckt. En sorry dat we er weer over moeten beginnen, maar mocht je in Mojacar zijn, ga eten bij Méson San Félipe de Barnabé. Voor € 11 pp gingen we voor het menu van de dag: starten met een groentesoep (homemade) voor Tom en een salade voor Diana (in NL was tie doorgegaan voor maaltijdsalade), daarna lamskoteletjes met gemengde gestoofde groenten en een gepofte aardappel en als toetje een verse crème Catalan (vergelijkbaar met een crème Brulée) en daar hoorde dan ook nog een fles wijn bij, en goeie ook! Zooooo lekker eten voor zooooooo weinig geld. Dat gaat je in Arnhem niet lukken... heimwee? Mwoah...

Zie de foto's!

En terwijl we in Mojacar zijn krijgen we een telefoontje van Barbara, van het werkadres met de 5 paarden, dat de vrijwilligster heeft afgezegd en dat ze nu wel plek hebben.... Wij overleggen maar zien het niet zitten om weer 330km naar het noorden te rijden en de tolkosten weer te maken... Daar hebben ze gelukkig begrip voor en nodigen ons uit om, als we weer in de buurt zijn, zeker contact op te nemen. Bummer.... Gaat er toch een mooi adres aan onze neus voorbij... terugrijden is echt, echt, echt geen optie. En ondertussen horen we maar niks van Jean uit Bédar...

De regio ten zuiden van Mojacar is erg de moeite waard om te bezoeken. We hebben het natuurpark Gabo de Gata bezocht. Een aanrader! Begonnen bij een oude verlaten mijn in Rodalquillar.

Onderweg enooooorme plastic kassen gezien waar tomaten, komkommers, meloenen, etc. in worden verbouwd. Zag er science fiction uit. (Toen wisten we nog niet wat we later op onze reis nog gingen zien aan kassen...)

Een woeste zee gezien waarop een kitesurfer aan het spelen was (dat willen wij ook... leren dan...

).

Schöne Aussichten ofwel Buena vista in het Spaans:

Genoten van het mooie weer

Begonnen aan een wandeling naar een vulkaan maar helaas werd het te donker (om 19.15u, is nog luxe)...

En de volgende dag hebben we de woestijn (de enige die Europa kent) van Tabernas bezocht. In Fort Bravo zijn allemaal westerns opgenomen en Tom als western freak wilde dat natuurlijk niet missen! Komen we daar aan, blijken er vandaag (op maandag) geen shows te zijn maar de prijs blijft hetzelfde... Dat doen we dus niet, dan komen we wel een andere keer terug. We gaan kijken of we als alternatief ergens de woestijn in kunnen met onze motoren. Helaas, we lezen op een bord dat het niet is toegestaan met je eigen motorvoertuig de woestijn in te gaan... En zo braaf als dat wij zijn, pakken we dan maar de fiets

. En ook dat is weer he-le-maal geweldig! Woooooooooooooow! Ga er heen!!!

We komen zowaar ook op de route terecht waarop je langs allemaal bekende plekken komt die zijn gebruikt in beroemde films. Wat een indrukwekkende natuur!

En Tom herkend de ene rots na de andere uit allerlei films: als een kind zo blij!

Ook lezen we op een informatiebord dat we op de droogste plek van Europa zijn. Da's mooi! Dan hebben we ons doel bereikt, hier gaan we wonen!

Onder het motto ‘never change a winning restaurant' eten we 's avonds weer bij Félipe de Barnabé. We raken in gesprek met de ober over Belgische biertjes en ondertussen voert hij ons allerlei typische Spaanse drankjes... vervelend... zeker als later blijkt dat we er niet voor hoeven te betalen. Uiteraard volgt er dan wel een dikke fooi.

Verder vind je in deze omgeving overal droge rivierbeddingen en dat nodigt ons motorrijdende mensen natuurlijk errug uit

Tom heeft de smaak al erg goed te pakken maar heeft ff niet door dat dat voor Diana nog niet helemaal het geval is... Met gevaar voor eigen leven klautert zij de moeilijkste paden omhoog: steil, losse stenen, afgrond, waar is Tommie??? Wacht hij dan niet? Snapt hij niet dat dit veuls te moeilijk is??? Nee, dat had ie ff niet door. Boven aangekomen barst ze dan ook uit in een kortstondige woede: WE MOETEN GOD-VER-DOM-ME OOK NOG NAAR BENEDEN! Doorweekt van angstzweet moeten er eerst wat kleren uit zodat die kunnen drogen en zij zelf kan afkoelen. Jaja, in Portugal hebben we veel moeilijker dingen gedaan maar ze is nog niet zo ver om dat hier dan ook weer koelbloedig te doen... Het uitzicht is dan wel weer een cadeautje.

Na tot rust te zijn gekomen en bedacht te hebben op welke manieren we allemaal naar beneden kunnen rijden, beginnen we er weer aan. Diana vindt het echt tè steil en dus tè eng. Met de draaiende motor aan de hand loopt ze de eerste 50 meter de berg af. Daarna is de moed weer verzameld dankzij Tom z'n goede coaching en samen dalen we de berg weer af. Op een grote open plek gaan we maar ‘ns wat oefeningen doen om het rijden beter onder de knie te krijgen, ieder op z'n eigen niveau. En dat helpt. Tom krijgt (nog) meer zelfvertrouwen en ook Diana lukt het inmiddels om de motor over het zand te laten driften. Dit doet goed en is een super einde van een super dag, ondanks de angstige momenten maar daardoor zijn wel weer grenzen verlegd.

En ondertussen wachten we nog steeds op een antwoord van Jean uit Bédar, het potentiële werkadres... we geven de hoop maar op. Jammer voor Jean

!

Ook het hondenopvangcentrum in de buurt reageert niet op onze mail... Vervelend... we willen inmiddels wel weer ‘ns wat ‘doen'... als in ‘nuttig bezig zijn'... mensen helpen...

De omgeving van Mojacar laten we achter ons en reizen weer verder. We gaan nogmaals naar de Tabernas woestijn omdat we nog steeds het westerndorp Fort Bravo willen zien waar de filmsets staan van zoveel westernfilms. En jawel, vandaag zijn er shows! Joehoe! 't Wordt nog mooier: gedurende de hele dag blijken we de enige klanten te zijn. Hahahaha! Dus we krijgen 2 privéshows.

Helaas worden ze in het Spaans gegeven dus we snappen er geen snars van maar hebben ondanks dat onwijs veel lol met de spelers, misschien wel juist omdat we er niets van verstaan. Op momenten dat er iets grappigs wordt gezegd en wij niet reageren wordt ons wel op andere manieren duidelijk gemaakt dat het net lollig was. En net als we een foto willen maken roept één van de cowboys 'Photo!!!' dus gedrieën maken ze in 0,1 sec. een mooie pose om vervolgens weer ongestoord in hun spel verder te gaan. Briljant!

We verdenken ze er ook van dat ze enorm aan het improviseren zijn en allemaal gekke dingen tegen mekaar lopen te zeggen want ze kunnen af en toe hun lachen niet inhouden. Erg grappig! Maar ook jammer dat we de taal niet spreken want op zo'n dag als vandaag waar we alle aandacht krijgen, hadden we toch mooie gesprekken met ze kunnen voeren...

Verder is de omgeving heerlijk. De prachtigste uitzichten, mooie paarden, iedereen is in western kledij, bijzondere sfeer. We wanen ons echt in het Wilde Westen. We overwegen nog even om hier te vragen of ze geen vrijwilligers kunnen gebruiken maar met zo weinig klandizie in dit laagseizoen wagen we het er maar niet op. In ieder geval halen we alles uit ons entreegeld: tot zonsondergang hangen we rond op het terrein.

Tot zover deel 1. Anders hebben jullie zoveel in één keer te lezen...

En nog 'n keerrrr!

DE ALLERALLER BESTE WENSEN VOOR 2012!!!

Geluk, liefde, gezondheid, succes, een baby (voor sommigen onder jullie

), een diploma, een nieuw huis, een andere baan, een verre reis... go for it!

Wij genieten nog steeds van ons avontuur.

Op aanraden van de plaatselijke bakker zijn we gisteravond gestart op het kerkplein van Alcaucin. Daar kregen we om kwart voor 12 allemaal een zakje met 12 druiven en een fles champagne.

Om 0.00 uur moesten we bij elke klokslag een druif eten, wat je natuurlijk nooit gaat lukken dus dat ziet er erg grappig uit. En daarnade champagne open knallen. Erg leuk om mee te maken! Op de foto ziet Tom er dronken uit maar dat was tie toen nog niet en Diana ziet er serieus uit maar dat was ze niet en is ze ook niet geweest

We zijn geeindigd in een rockbar bij ons onderaan de straat. Heel bijzonder om Oud en Nieuw te vieren in een cafémet Spaanse rockmuziek en flamenco!

Onder de sinaasappelbomen:

FELIZ 2012!!

Van ons voor jullie

Vanuit Spanje willen we jullie allemaal hele gezellige Kerstdagen toewensen!!!

Op de foto proberen we Pasha in de lens te laten kijken... Helaas was de kat, Misu, niet thuis.

Pasha en Misu zijn onzeoppaskindjes: de komende 2 weken zittenwein een huis van een Engels echtpaar dat de feestdagen in de UK aan het vieren is. Mooivoor ons!