Eerste verhaal uit Spanje
Hier istie dan!
Dit hebben we na ons vertrek uit België weer allemaal meegemaakt. Vergeet ook niet de andere foto's in ons foto album te bekijken.
Ons eerste doel wordt Figueres in Noord Spanje waar we het Salvador Dalà museum willen bezoeken. We kiezen ervoor om over Parijs (i.p.v. Luik) naar het zuiden te rijden. In afstand maakt het weinig uit maar de tolkosten zijn € 25 minder dan over de Route du Soleil. En elke eurie bespaart, is weer een halve dag langer op reis (da's heul, heul optimistisch gedacht, hoor
En wat we al hadden verwacht, gebeurt ook: we komen precies midden in de spits aan in Parijs. In de file staan is, ook in Parijs, niet leuk maar de motorrijders zorgen voor veel vermaak. Het lijkt wel alsof ze allemaal levensmoe zijn. Die rijden met snelheden tussen de files door alsof de auto's helemaal niet bestaan. En natuurlijk zien we ze regelmatig gevaarlijk uitwijken omdat een auto niet in z'n spiegels heeft gekeken voordat ie van rijbaan wisselt. En tja, als het dan mis gaat dan ontstaat er een file in de file, zeg maar.
Tegen 20u besluiten we de snelweg af te gaan en een overnachtingsplekje te zoeken. Om hier niet te lang mee bezig te hoeven zijn, willen we deze keer niet te kritisch over de prijs zijn dus we nemen de eerste, de beste. Nou ja, het is wel de eerste, maar niet de beste... De prijs is weer belachelijk hoog. In het restaurant willen we nog iets kleins eten: er staat niets kleins op de kaart en we schrikken van de prijzen (weer een les geleerd: volgende x eerst ff de kaart bekijken voordat we het 1e biertje op tafel hebben staan). Ook is de bediening akelig formeel en daar zijn wij niet zo van... Tom kiest voor het vleesgerecht met de mosterdsaus maar heeft ff niet door dat het hier om niertjes gaat... en die lust ie niet... Diana neemt de salade met gerookte zalm maar deze is te dik gesneden en de graten zitten er nog in... Grmpffff....
Als blijkt dat het ontbijt niet bij de prijs zit inbegrepen en we daar nog ‘ns extra € 8 p.p. voor moeten betalen, geven we aan dat ontbijt wel ergens onderweg te nuttigen.
Zo gezegd, zo gedaan. De volgende ochtend halen we bij zo'n absurd grote Leclerc supermarkt - zoals je die alleen in Frankrijk hebt, met veeeeeeeeeels te veel keuze - ons ontbijtje en gebruiken de bus als ontbijtruimte. Lekker goedkoop en hartstikke gezellig!
Op onze weg naar Figueres komen we over de hoogste verkeersbrug ter wereld: het Viaduc de Millau (voor wie het zich nog herinnert: Topgear heeft een keer een wedstrijd gedaan met 3 supersportcars. Wie het 1e van Engeland bij het Viaduc de Millau was. In die aflevering vonden we deze brug al spectaculair en stond op ons lijstje 'Dingen-die-we-ooit-‘ns-gezien-moeten-hebben'). Ook nu hebben we weer perfecte timing: we komen daar precies in het donker aan... En nu? Overnachten voor of na (of onder
De volgende ochtend willen we op ons o zo fijne laptopje een leuke route uitzetten via de WIFI verbinding van het hotel. Helaas, de accu is leeg en de oplaadkabel ligt nog in de bus. Dus die maar ff halen... Bij het indrukken van de afstandsbediening van de bus hoort Diana het slot van de kabine al akelig traaaaaaaaag open gaan, dat is geen goed geluid... Het brengt herinneringen terug van onze ge-wel-dige 1e WWOOF ervaring (NOT)... en jawel, de accu van de bus is (ook...) he-le-maal leeg
Dan komt de chauffeur van een Renault Trafic (een soortgelijke bus als de onze) ons te hulp. Hij biedt zijn accu aan. Dan blijkt dat er nog zo'n Renault bij hoort en ze vervoeren met z'n 2'en een rugbyteam. Hahaha, het kan niet waar zijn!
Diana rent terug naar Tom die bij de Ford staat en roept dat er minstens 10 brede mannen komen helpen. Hilarisch! De Renault wordt naast de Ford geparkeerd, de motorkap gaat open en wat blijkt; de deksels van de accu's van deze huurauto's zijn vergrendeld. Voor het oplossen van dat probleem hoeven deze sterke mannen natuurlijk niet lang na te denken: dan maar aanduwen! Da's alvast een goede warming-up voor de wedstrijd
Ons oog valt op een hele oude camper (ook een Ford).
Het blijken Zweden te zijn die ook op weg zijn naar Spanje. Geen probleem om ons uit de brand te helpen. De Fords / Forden (wat is het meervoud van Ford?) worden kop aan kop gezet en na wat tegensputteren komt de onze weer op gang. Terwijl ze nog even gezellig aan mekaar gekoppeld blijven om onze accu echt goed op te laden, raken we in gesprek met dit jonge stel. Zij zijn half oktober uit Zweden vertrokken en willen tot eind februari weg blijven. Op hun reis naar het Zuiden hebben ze, wat een toeval, ook Arnhem aangedaan. Daar doet een vriendin van hun vrijwilligerswerk in het Modekwartier (Klarendal) en dat is bij ons om de hoek van de straat. Wat een toeval weer! En ze vonden Arnhem de mooiste plek waar ze tot nu toe op hun reis waren geweest... Zo zie je maar weer, alles is relatief...
We hebben ook nog even overlegd wat het euvel met onze accu zou kunnen zijn want het is nu de 2e keer dat dit tijdens onze reis gebeurt en we hebben het ook 2 x in Arnhem gehad. In ieder geval heeft het iets met vocht te maken, dan ontstaat er ergens een lekstroom. De jongen geeft ons de tip om een schakelaar op de accu te maken of in ieder geval deze af te koppelen als tie ergens voor langere tijd, onder vochtige omstandigheden, stil staat. Goed idee! Maar ook een reden des te meer om drogere oorden op te zoeken. De bus lijkt op z'n baasjes
Terwijl wij op zoek gaan naar een mooi uitzicht om te ontbijten (wat we door al dat gedoe nog niet hadden genuttigd), geven zij aan op zoek te gaan naar een Ikea ‘for some Swedish products'. Hahaha!
En dat uitzicht vinden we:
Ondertussen bespreken we ons nieuwe plan-de-campagne. We hebben veel tijd verloren waardoor we het eigenlijk niet zien zitten om vandaag én de brug van alle kanten te bewonderen én vandaag helemaal door te rijden naar Figueres.
Dus we besluiten nog een nachtje in het fijne Balladins te blijven. De kassabon van de avond tevoren levert bovendien € 10 korting op als je binnen een maand nog een keer overnacht. Prima deal dus!
De rest van de dag nemen we onze tijd om, zoals gezegd, de brug vanuit alle uitkijkpunten die er in de omgeving zijn, te bewonderen. Wat 'n magnifieke bouwconstructie! In het informatiecentrum wordt ons middels een filmpje ook duidelijk gemaakt hoe dit allemaal is gebouwd. Letterlijk en figuurlijk een hoogstandje.
Als tegen de avond de verlichting van de brug aan gaat, ontstaat weer een heel ander beeld en we experimenteren met camera en statief (thanx Herma, een cadeautje wat ook na al die jaren nog steeds goed gebruikt wordt!).
Het is weer fijn ‘thuiskomen' bij Balladins en de avond verloopt weer volgens het beproefde recept van de avond ervoor. Met dat verschil dat we de volgende ochtend een heerlijk uitgebreid ontbijt hebben (en dat voor Frankrijk!). Een dubbele goede start want ook de zon schijnt weer!
Figueres, here we come! Volgens de GPS kunnen we rond 16u er zijn. Mooie tijd, dan is het nog licht en kunnen we de omgeving nog 'n beetje bekijken. Maar helaas, de zon was van korte duur. Het wordt ontzettend butweer. Bij Perpignan begint het: de weg is ondergelopen en we moeten allemaal naar 1 rijbaan.
En het wordt alleen maar erger... Niet veel verder is weer een file, wéér allemaal naar 1 baan en dan blijkt de omgeving echt finaal overstroomt te zijn. Op de weg staat het water tot net onder de vangrail, her en der komen we al gestrande auto's tegen.
Gelukkig staat de bus hoog op z'n wielen, maar toch. Het is best eng: wordt het nog erger? Komen we wel verder of moeten we zo omdraaien? We zien dat de tegengestelde richting inmiddels is afgesloten. Er komen geen tegenliggers meer. Gelukkig komen wij nog tot de oprit naar de snelweg die hoger ligt. Hmmm, dit was best avontuurlijk maar leuk is anders...
Jammer dat het zulk butweer is want de route naar de grens (binnendoor, we vermijden de tolweg om geld uit te sparen en de provinciale weg loopt praktisch langs de tolweg op) is prachtig. Zowaar krijgen we bij de grensovergang paspoortcontrole... en net als vroeger: zo'n hele strenge meneer die naar binnen kijkt en ook echt even goed checkt of wij wel de personen op de foto's zijn. Verwacht je niet (meer) in Europa.
We komen helaas in het donker aan in Figueres en checken in in het hotel (Plaza Inn) dat we via booking.com (supersite!) hebben geboekt. En zoals de site al vermeldde: het hotel staat bol van de kunst, ligt midden in het centrum en slechts een paar 100m verwijderd van het Dalà museum. We kunnen de bus in een garage parkeren (wel zo veilig) en voor de zekerheid koppelen we de accu maar af want hij heeft vandaag wel heeeeeel veel water te verduren gehad. En we merken dat we toch al goed zuidwaarts zijn gereden: inmiddels is het droog geworden en we zien dat het buiten 16 graden is. Eindelijk weer die schouders laten hangen in plaats van dat optrekken tegen de kou!
Alle kamers van het hotel zijn stuk voor stuk beschilderd door plaatselijke kunstenaars, overal in het hotel hangen schilderijen, het is één groot museum. Echt een aanrader voor wie naar Figueres gaat!
Op internet vinden we een restauranttip: een eetcafé met meer dan 100 bieren en tapas. Even later zit Tom aan z'n Belgische bier en Diana aan het Spaanse bier en hebben we onze 1e tapas op. Dat hadden we 3 weken geleden ook niet kunnen bedenken!
Weer terug in het hotel proberen we de receptionist, een oud mannetje die geen woord engels spreekt (hij zit hier in de nachtelijke uurtjes, receptie is 24u per dag open...), duidelijk te maken dat we toch graag willen ontbijten hoewel we dat niet hadden geboekt (is wel zo handig als we de volgende dag vroeg in het Dalà museum willen zijn). Dit lukt niet dus op onze kamer gaan we met de woordenboeken aan de slag en uiteindelijk hebben we toch een paar Spaanse volzinnen opgeschreven. En de receptionist snapt het! We zijn apetrots!
De volgende dag dompelen we ons onder in DalÃ. Ongelofelijk wat die man in zijn leven allemaal heeft gemaakt. Wat een onuitputtelijke creativiteit! Dodelijk vermoeiend, al die input op een dag, maar zó de moeite waard. Het is bijzonder dat hij zelf dit museum nog heeft ingericht. Er zijn maar weinig kunstenaars die dat hebben kunnen doen. Voor de komst van een museum moesten de meesten eerst overlijden.
Meer foto's vind je onder de knop ‘foto's'.
Weer een punt op de to-do list afgevinkt dus hop, wat wordt het vervolg van onze reis?
We bekijken het weerbericht en hier in de omgeving (Costa Brava) wordt het mooi weer... En in alle foldertjes die in het hotel liggen, zien en lezen we dat deze omgeving toch ook veel mooie natuur te bieden heeft... Via booking.com vinden we een betaalbaar appartement in l'Escala.
En het is een topappartementje! Kunnen jullie je onze 1e vakantiewoning van deze reis nog herinneren? Die in Windhag met die zwemvijver? Zoiets hebben we nu ook alleen is de zwemvijver een zwembad, hebben we weer een joekel van een zonnig terras en alle ruimte en comfort. De motoren kunnen we zelfs binnen stallen: in de woonkamer van een appartement dat nog in aanbouw is! Wat een luxe!
En weer een record verbroken: nu is dit ons goedkoopste verblijf tot nu toe. Vandaar dat we hier 9 dagen blijven.
Overdag is het tussen de 17 en 20 graden, knalblauwe lucht, warme zon. 's Avonds koelt het wel af tot een graad of 10-15.
En hier hebben we onze eerste echte offroad dagen gehad.
Eindelijk! Het is gaaf! Diana vindt 't nog steeds wel spannend, na alle trauma's van de Portugal-offroad-vakantie in 2008 waar ze 6 keer van de motor was gelanceerd. Leren is herhalen dus er moet gewoon veul, heul veul gereden worden! Ook hebben we de omgeving per mountainbike ontdekt en ook dat was top. We hebben zowaar hier downhill ervaringen zoals in Oostenrijk gehad! Woehoe!
Daarmee heeft Spanje ons zo in die eerste week wel erg verrast.
Het heeft tot nu toe alle ingrediënten waar we naar op zoek zijn: mooi weer, uitdagende natuur (bergen, zee, heuvels), relaxte en vriendelijke mensen, lekker eten en drinken en het is allemaal betaalbaar. En we kwamen erachter dat de zon hier een uur eerder op komt en een uur later onder gaat dus de dagen zijn ook weer langer.
Dat het november is is voor ons ook een groot voordeel. Er is geen buitenlandse toerist te bekennen, in het weekend komen de Spanjaarden ff relaxen dus het is overal lekker rustig. Je ziet dat de hele omgeving is ingericht op de toeristenhordes in de zomer en dan is het leven hier wel heel anders. Je zult ons in juli/augustus niet aan de Costa Brava vinden... Dit is dan ook voor ons het beste seizoen
De taal is wel een barrière. Zo makkelijk als we beiden in Oostenrijk uiteindelijk hele gesprekken in het Duits konden voeren, zover zijn we hier nog lange niet. En dat willen we wel. Dus ons doel is om hierna een werkadres te vinden waar we in ieder geval met die taal aan de slag kunnen.
En hoe dat weer allemaal afloopt lezen jullie in de volgende aflevering!
Adios a todos!
Laatste bericht uit Oostenrijk - voorlopig...
Gisteren werden we uit het internet geknikkerd, vandaar dat jullie maar een deel van de foto's al konden zien... dus nu weer een nieuwe poging...
Yep, we hebben Oostenrijk verlaten, onze nieuwe trip voorbereid op ‘basecamp' (lees: Tom z'n ouders
Sorry, dat we jullie zo lang hebben laten wachten op een update. Levert dan wel weer genoeg leesvoer op
Kost best wat tijd om een verhaal te schrijven wat ook leuk is om te lezen, daar kijken wij als 'redacteurs' kritisch naar
Maar we doen het graag, vinden het erg leuk om jullie reacties te lezen en ook voor onszelf om op deze manier een soort van dagboek bij te houden.
De foto's uit dit verhaal vind je terug, naast nog meer foto's en commentaar, onder de knop ‘foto's' van deze site.
Dus komt ie dan hè! Veel lees- en kijkplezier!
Zoals gezegd, zijn we na het WWOOF'en bij Helen weer terug gegaan naar het downhillpark in Semmering. Voor iedereen die eigenlijk niet zo goed weet wat dat is, bij deze een filmpje van het park waar we ons hebben uitgeleefd: http://www.youtube.com/watch?v=UdKdmdzxzeU
En nee, wij zijn het (helaas) niet. Wij hebben (nog...) geen helmcamera...
Maar het was weer zoooooo gaaf! De eerste dag hebben we nog onze eigen fietsen gebruikt wat heel niet slecht ging, de 2e dag toch maar ‘ns echte downhillfietsen gehuurd. En dat gaat inderdaad een stuk makkelijker want veel meer veerweg, een breder stuur en een andere geometrie waardoor je veel harder, veel gecontroleerder, naar beneden kunt denderen. Gave sport! Dat willen we echt wel vaker gaan doen!
De volgende dag hebben we weer zo'n irritante regendag... Ja, die heb je hier ook... En hoewel Oostenrijk in de herfst echt prachtig is, blijft regen gewoon naatje... Ook hier. Dus een dagje binnen blijven (met tegenzin), wachten tot 't droog is, en als dat dan gebeurt gauw naar buiten. En dat is hier dan weer wel: je neemt het eerste het beste bospad en in no time heb je schöne Aussichten. En die frisse berglucht is óók in de herfst een genot! We constateren maar weer dat we echt BUITEN moeten zijn, daar komen we tot leven.
We laten ons dan ook niet kisten door het slechte weer! We gaan het Rax berggebied verkennen. Met de gondellift, die het aardig te verduren krijgt met die herfststorm, klimmen we naar 1600m hoogte en maken daar een bergwandeling onder heftige omstandigheden: sneeuw, storm, mist. We hebben hier een filmpje van gemaakt, zijn dit nog aan het monteren. Komt binnenkort (wat een relatief begrip is
We moeten er nu toch echt aan gaan geloven: ook de volgende dag is het weer piesweer... ook nu wordt 't aan het eind van de dag gelukkig weer droog. We gaan nog ‘ns een poging wagen lékkere most (de typische ongegiste Oostenrijkse wijn) te vinden dus we wandelen naar een Heurige (wijncafé) op 6 km afstand. En we vinden ‘m (de lekkere most, duhhh ;))! We genieten van het gealcoholiseerde appelsap en nemen daar brood met spek en een kinder'Jause' bij (verschillende soorten vlees en kaas op een plank) en alles is ‘in huis' bereidt. Mjammie! En juist omdat we bekend zijn met de Oostenrijkse formaten leek het kindermenu wel een goede keuze. Nou, we hebben medelijden met de Oostenrijkse kinderen! Wat een hoeveelheden eten weer! En dat hele bord vol lekkers kost vervolgens slechts € 3,30...
Het was zoveel dat we de restanten mee naar huis hebben genomen (iedere klant zagen we de deur uitgaan met een ‘doggybag'). De volgende ochtend hebben we dan ook ontbeten met een uitsmijter met spek uit de doggybag.
We nemen weer afscheid van onze vriendelijke gastvrouw van de vakantiewoning nadat we nog een kop thee met koek en een rondleiding op de boerderij krijgen. Deze boerderij koopt kalveren en ‘voedt ze op' tot ze klaar zijn voor de slacht wat ook door de boer zelf wordt gedaan. Blijft een raar idee, het zijn prachtige dieren, heel nieuwsgierig en lief, maar ondertussen genieten we er ook erg van als ze in een hele andere vorm op ons bord liggen...
We hebben een kamer in een hotel aan de rand van Wenen gereserveerd om 3 dagen lang te cityslicken. Het is altijd even afwachten in hoeverre zo'n hotel aan je verwachtingen voldoet maar we hebben een goede keuze gemaakt: het hotel ligt naast het metrostation, we kunnen gratis parkeren en er is een binnentuin waar onze kamer op uitkijkt. Dus ondanks dat we in de stad zijn, hebben we gelukkig weer een mooi (herfstig) uitzicht en is het rustig. We lunchen op de kamer met de laatste restanten van ons Heurigenbezoek; het is nog zoveel dat we ons er weer goed mee kunnen volstoppen. Jaja, da's de 3e (!) maaltijd die we er aan hebben over gehouden. Goedkoop zo!
De dagen daarna ontdekken we Wenen met de Lonely Planet onder de arm (echte toeristen, hahaha!). Om iedere straathoek lopen we wel tegen een pompeus gebouw of beeld aan. De stad is eigenlijk één groot museum: de rijkdom en het machtsvertoon straalt er vanaf.
Eén dag vermaken we ons urenlang in de permanente kermis van Wenen, de Prater. He-le-maal leuk, een echte Freewillies activiteit: spelen! Een 8-baan met een kracht van 4,8G gedaan. Wooooow!
En zoals jullie (inmiddels) van ons gewend zijn: we genieten weer van het heerlijke Oostenrijkse eten en drinken. En door de goedkope tips in de Lonely Planet (eten in de studentenbuurt) vallen de prijzen ook nog goed mee.
En een ‘must' in Wenen: we bezoeken een klassiek concert waarin een aantal topstukken van de Oostenrijkse componisten worden gespeeld. Prachtig!
Ondanks dat er nog zooooooveel te zien is in Wenen, zijn we het na 3 dagen wel zat. We willen weer de natuur in. De typische wijnregio Wachau staat nog op ons to-do-lijstje. Dit is een gebied dat langs de Donau loopt en staat op de UNESCO werelderfgoedlijst.
De stadse omgeving rijden we langzaam maar zeker uit en we zien steeds meer wijnheuvels afgewisseld met loofbossen in herfsttooi.
En de zon schijnt weer! Voelt goed, we genieten. Aan het eind van de dag gaan we weer op zoek naar een verblijfplaats (hmmm, zo'n camper zou toch wel handig zijn...) en aangezien dit een enorm toeristisch gebied is moet dat toch geen probleem zijn. Maar het valt weer 100% tegen... Er is niets vrij en dat wat vrij is is belachelijk duur... Uiteindelijk dan toch wat gevonden, niet het duurst maar ook niet het goedkoopst... En 's avonds als we in ons bed gaan liggen, blijken de matrassen al lang geleden overleden te zijn... we voelen iedere veer en na een half uur uitproberen, maken we de bedbank op, die er gelukkig ook staat, en brengen daar de nacht op door. Bij het ontbijt melden we het aan de eigenaresse die alleen maar kan antwoorden dat ze nog nooit klachten heeft gehad. Waarschijnlijk omdat iedereen niet langer dan 1 nacht blijft? In ieder geval wil ze niets aan de prijs doen dus we betalen met tegenzin de volle mep. Deze negatieve input zijn we gelukkig snel vergeten: de zonneschijn en de omgeving maken het weer goed. We genieten weer met volle teugen!
In de Lonely Planet wordt een rondrit voorgesteld dus we besluiten hier een deel van te gaan doen. We bekijken een kasteel, meerdere ruïnes, kerken (zowaar ;)) en snuiven de heerlijke buitenlucht op. We kunnen zelfs picknicken met dit weer. Doe ons maar het platteland in plaats van de stad!
We besluiten onze route verder westwaarts te rijden zodat we al een beetje in de richting van België zijn. En op die route ligt ook Mattighofen, de plaats waar de fabriek van KTM ligt. Dus dat wordt ons volgende doel! Op de site van KTM wordt gemeld dat je een mailtje moet sturen als je de fabriek wilt bezoeken dus zo gezegd, zo gedaan.
Inmiddels hebben we de parkeerplaatsen van de MacDonaldsen ontdekt om gratis te internetten. We rijden tot vlakbij de ingang en hebben toegang tot het WIFI netwerk. Hahaha! Ideaal! En je hoeft er gelukkig niet voor naar binnen om eerst iets ranzigs te bestellen ;)
Dus wij typen Mattighofen in onze GPS in en tegen de tijd dat het donker wordt, zijn we nog 30km van Mattighofen verwijderd en zoeken weer een verblijfplaats. Deze keer gelukkig een goedkope kamer. We dumpen onze spullen en de eigenaar tipt ons om bij de plaatselijke Chinees te gaan eten. Da's een aparte gewaarwording! Zit je in een Chinees restaurant en dan spreken de Chinezen daar Oostenrijks! Heel grappig omdat dat in eerste instantie dan ff niet ‘in je plaatje' past. We genieten van de Chinese keuken en krijgen aan het einde een lekkere warme pruimenwijn van het huis. Dat maakt het dan wel weer wat Oostenrijks hoewel bij navraag blijkt dat het toch een typische Chinese drank is.
Bij aankomst op onze slaapplaats blijkt de badkamer niet te zijn schoongemaakt (‘goedkoop' moet wat ons betreft nog steeds schoon zijn)... we besparen jullie de details... Ook nu weer melden we dat bij het ontbijt. De eigenaar merkt op dat hij zijn poets erop zal aanspreken maar doet ook niets van de prijs. En wij zijn dan weer niet fanatiek genoeg om verder aan te dringen... Nou ja, snel weer vergeten. Ondertussen hebben we nog geen antwoord van onze KTM-fabrieksvrienden en dan krijgen we te horen dat het vandaag een feestdag is in Oostenrijk en alle bedrijven dus dicht zijn... Aangezien deze omgeving verder niet zo heel veel te bieden heeft, willen we ook niet blijven om te wachten op een bericht van KTM dus hop, de bus in en we zijn weer ‘on the road again'! Het blijkt dat we nog maar 808km van Heusden-Zolder (de woonplaats van Tom z'n ouders) zijn verwijderd. En dat terwijl het vanaf Wenen nog 1300km was! Dan hebben we er toch al aardig wat kilometers op zitten. Volgens de GPS kunnen we om 16.30u in België zijn. Dus we melden onze komst per sms en zoeken de dichtstbijzijnde snelweg op. En omdat het een feestdag is is het rustig op de weg dus kunnen we mooi doorrijden. Het weer is weer grauw en grijs dus ook prima reisweer. Met een paar tussenstops, melden we ons uiteindelijk om 18u bij Tom z'n ouders.
Ze hebben nog niet gegeten en wat willen wij dan na 7 weken Oostenrijkse keuken? Een originele Belgische döner kebab! Hahahaha!
En wat doen we in België?
We gooien alle overtollige ballast uit de auto. Heel vervelend namelijk om steeds weer bij het in en uitladen van motoren en fietsen spullen vast te pakken die je niet hebt gebruikt en ook niet gaat gebruiken (voortschrijdend inzicht).
Verder is er bij Tom z'n motor iets met de voorrem. Er zit een rare trilling in de remschijf. Dat hadden we in O'rijk al verholpen door er een ringetje tussen te plaatsen maar daardoor kwam de remklauw zo dicht tegen de remschijf aan dat dat echt te link was. In België kunnen we op ons gemakkie alles uit elkaar halen, analyseren (asje in remklauw blijkt krom, motor heeft bij vorige eigenaar toch een flinke klapper gemaakt...) en oplossen (nieuwe remklauw besteld, duurt dan wel weer een week voordat ie binnen is, bummer...).
Ook heeft Diana haar KTM nog te koop en ze heeft een aantal potentiële kopers dus het zou mooi zijn als ze ‘m nu verkocht krijgt. Zijn toch weer waardevolle euries die mee op reis kunnen. Helaas, 2 kandidaten moeten eerst hun eigen motor nog verkopen en ééntje kan door werk nog niet komen kijken. Jammerdebammer.
En gaan we nu terug naar Oostenrijk - met winterbanden - of wordt 't wat anders?
Na ons verdiept te hebben in het ‘grote-skileraar-worden-avontuur' zijn we daarop terug gekomen. Ten eerste kun je niet alleen maar snowboardles geven, je moet ook skiles kunnen geven. Dat wisten we op zich al maar dat betekent wel dat Diana eerst moet leren skiën, die kan alleen snowboarden. En hoe snel leert ze dat? Daarnaast waren de werktijden 6 op 7 dagen en de inkomsten niet bijster interessant. En wat als er geen sneeuw ligt? Wat doen we dan? Daarnaast vinden we de regen en de kou echt he-le-maal niet leuk. En bij vrijwilligerswerk op een boerderij in de winter krijgen we ook geen warme gevoelens. En met al die nattigheid kunnen en willen we ook niet motorrijden, mountainbiken of wandelen. Maar we hebben wel een hele bus vol met buitenspeel-speelgoed wat in Oostenrijk ook nog veuls te weinig is gebruikt... 1 + 1 = 2: we moeten dus naar warmere oorden!
We hebben research gedaan en besloten: onze volgende bestemming wordt Andalusië in Spanje.
Het concept blijft hetzelfde: reizen, onze hobby's doen en dat afwisselen met vrijwilligerswerk op basis van kost en inwoning. En dat leven willen we zo lang mogelijk vol houden!
We hebben inmiddels nog een 2-tal internetsites gevonden waar je je als vrijwilliger kunt aanmelden en waar ‘hosts' zich kunnen aanmelden als ze hulp nodig hebben: http://www.workaway.info/ en http://www.helpx.net/. Ook het WWOOF'en willen we nog steeds doen dus ook bij WWOOF Spanje hebben we ons aangemeld.
En guess what? De eerste vraag van een host hebben we al binnen. Of we de maanden december en januari op 2 honden willen passen van een Belgisch echtpaar dat dan voor medische redenen naar België moet. Maar ze wonen niet in de regio waar wij naar toe willen, waar zij wonen is het in de winter een stuk kouder en natter. En daarnaast willen we ook niet nu al een commitment aangaan om ergens 2 maanden aan een stuk te blijven. Maar wel leuk dat we al meteen een vraag kregen!
Overigens zijn we nog niet klaar met Oostenrijk. We zouden graag in het voorjaar weer terug gaan. Als het weer daar weer beter is. Want we hebben daar nog wat to-do dingen: alle downhillparken bezoeken J, Ton en Diana in Grosskirchheim bezoeken, bij Daniel in Innsbruck langs, nog steeds de KTM fabriek bezoeken, de fruitregio in z'n bloesem zien... nog genoeg leuks te doen daar!
Vorige week vrijdag (vandaag precies een week geleden) was het dan weer zo ver: de tassen weer ingepakt, de motoren op endurowielen (in Oostenrijk hadden we de supermotowielen eronder), de Lonely Planet van Andalusië, de wegenkaarten en de Spaanse woordenboeken aangeschaft. Het laden van de bus gaat ons tegenwoordig heel snel af, zeker nu we minder hebben meegenomen. Ready for take off!
Zo, en hier laten we het voor nu weer even bij. Het avontuur dat we vervolgens hadden op weg naar Spanje en het verblijven hier wordt de volgende aflevering.
En hoop doet leven: die proberen we sneller te plaatsen. Jullie lezen het al: proberen...
Heel veel dikke xxx uit een zonovergoten Spanje!
And join us with the Freewillies on tour - again!
Aanvullingen!
HalliHallo!
We zijn weg bij Helen en zijn weer neergestreken in de omgeving van Gloggnitz. HEERLIJK om weer in de bergen te zijn!
Onderweg nog wel een lekke band met de T*bus gehad... weer 2 uur mee bezig geweest... Net een gemsragout en verse forel verorberd. En nu nog even wat foto's en teksten toegevoegd aan het verslag van gisteravond. Het was 0.30u toen ik gisteren de PC uitzette... Hoogste tijd voor slapen gaan maar de foto's misten nog in het verhaal... Dat heb iknu ff aangepast terwijl Tom een warme douche neemt in het Berggasthof waar we 1 nachtje verblijven. Voor morgen hebben we weer een fijne vakantiewoning op een boerderie gevonden. Dus excuses voor iedereen die het hele stuk al had gelezen: er zitten nu weer wat aanvullingen in de tekst en foto's bij. We zijn tenslotte weer 1 dag verderen dan maak je wat mee
Sorry, moet weer stoppen. M'n pannekoek met chocoladesaus komt eraan!
Dikke xxx,
Diana
Verwachtingsmanagement en keuzestress
En zo zijn er alweer bijna 3 weken voorbij gevlogen!
Er is weer veel gebeurd, dus excuses alvast voor de lange lap tekst maar die lezen jullie dan maar in etappes
Ons laatste verslag eindigde met ons vertrek naar het eerste WWOOF-werkadres. Aan dat vertrek ging een heerlijk afscheid bij Richard en Margrete vooraf (de boer en boerin van onze laatste vakantiewoning). Ontzettend lieve, lieve mensen!
We mochten niet weg zonder eerst nog een kop koffie en thee te drinken met uiteraard weer overheerlijke zelfgebakken taart erbij. Na nog ‘ns hardop uitgesproken te hebben dat het echt super gezellig was samen, kregen we een heeeeele dikke knuffel, moest er natuurlijk nog een foto worden gemaakt (mooie kleurencombi he? Nee, we hebben niet van te voren afgesproken wat we aan gingen doen
Op naar ons eerste werkadres, 20km verderop. Best spannend...
Daar aangekomen maakten we kennis met de boer Kurt, de boerin Marianne en hun dochter Julia (23 jaar). We werden onthaald met zelfgemaakte appelsap waar ze voor de verandering wat munt doorheen hadden gedaan. Lekker!
We kregen een 2-persoonskamer op de begane grond die Marianne en Julia nog aan het opruimen en schoonmaken waren. Tom was nog niet zo fit, die had, na Diana, ook 'n stevige verkoudheid opgelopen maar we dachten dat dat wel over z'n hoogtepunt heen was.
Zodat de dames onze kamer konden klaar maken, gingen wij de omgeving eens ontdekken.
Bij terugkomst op de boerderij was de kamer nog niet klaar en vroegen ze ons of we misschien al wat appels wilden oogsten. Al te lang waren er teveel appels van de bomen gevallen en die moesten dringend worden geraapt. Geen probleem, daar kwamen we tenslotte ook voor.
Omdat de boerderij op de oostkant van de berg lag, was het al snel koud en vochtig, brrrrr. Andere omstandigheden dan we tot dan toe gewend waren...
's Avonds maakten we verder kennis met Kurt en Marianne onder het genot van diverse biologische kazen, worst en brood. Met Tom ging het ondertussen nog niet veel beter, het tegendeel zelfs.
De nacht was geen pretje, het was koud en de kamer was vochtig (incl. de bijbehorende lucht en zwarte plekken op de muur...). Niet de beste omstandigheden sowieso maar zeker niet als je je al ellendig voelt...
De volgende ochtend was de eerste ochtend op deze reis dat het zo ontzettend koud en mistig was, herfstiger kon de dag niet beginnen. We hebben nog even samen peren geoogst maar Tom was te slecht, had er ook nog diarree bij gekregen (wellicht omdat de bewoners er wat andere hygiënenormen op na hielden dan wij?), en is weer zijn bed in gegaan (in de vochtige koude kamer).
Diana heeft de rest van de dag nog appels, peren en pruimen geoogst en had ook wat moeite om in de niet zo nette keuken toch wat te eten na al die fysieke arbeid.... 's Avonds was Tom nog steeds niet beter. Natuurlijk voelt het ook niet goed als je bij zo'n werkadres bent en dan niet kunt werken. Ondanks dat Marianne en Kurt aangaven er geen probleem mee te hebben als Tom bij hun zou uitzieken, besloten we om de volgende ochtend te vertrekken: eerst weer even naar een vakantiewoning om beter te worden. Kurt en Marianne hadden daar wel begrip voor.
En zo gezegd, zo gedaan: de volgende ochtend - weer zoooo mistig en koud, brrr - de tassen weer ingepakt en vervolgens bleek de accu van de auto compleet leeg te zijn, zelfs het slot van de laadruimte deed het niet meer... het liedje van Twilight Zone hoorden we al in ons hoofd... tiediediedie, tiediediedie... Het turbo-startapparaat, wat boerderijen altijd hebben staan, deed het vervolgens ook niet... aaaaaaaaahhhhh. Gelukkig kon Tom nog helder genoeg nadenken en heeft e.e.a. kabels aan elkaar geknoopt en de motor aan de praat gekregen, joehoe!! We konden weg. En met het afdalen van de berg werd het steeds minder mistig, warmer, ging de zon schijnen. We zijn naar een supermarkt gereden en hebben wat gezonde dingen te eten gehaald, zijn vervolgens ergens op een bankje in het zonnetje gaan picknicken en daarmee kwamen we allebei weer een beetje bij.
In ieder geval hadden we weer een belangrijke vraag die we voortaan bij het contacteren van een WWOOF-adres moesten stellen. Hoe is onze slaapplaats?
En ook wisten we nu dat we niet zo gecharmeerd zijn van het oogsten van fruit... Dus wat willen we wel doen? Om op ons gemakkie het WWOOF boekie nog ‘ns door te nemen en Tom weer fit te krijgen eerst maar weer ‘ns op zoek naar een hotel of vakantie woning. Op ons to-do-lijstje stond nog het bezoeken van de Semmering spoorlijn. Dat is de eerste en daarmee oudste bergtrein van Europa (opgeleverd in 1854). Dus op naar die regio. En wat 'n prachtige reis was dat weer! De mooiste uitzichten, de mooiste wegen en heerlijk zonnig weer. Wel wat koeler maar droog.
In Gloggnitz vonden we een gezellig hotel met evenzo gezellige eigenaar en een droge, grote, warme comfortabele kamer
De volgende dag de beroemde Semmering Bahn gedaan. Prachtig! Een trein die zich via 16 bruggen en door 15 tunnels een weg baant door het bergachtige landschap en daarmee een hoogteverschil van 455m overbrugd.
Tom als grote treinliefhebber kon z'n geluk niet op, de hele ‘weg' had ie een grijns van oor tot oor. In Semmering (een zogenaamd kuuroord in verband met de zuivere lucht op een hoogte van 896m.) zijn we uitgestapt en hebben daar een rondwandeling gedaan. En daar komen we het volgende punt op onze to-do-list tegen: een downhill park voor mountainbikes!
Woehoe! Dat wordt de volgende uitstap!
Aangezien een hotel duurder is dan een vakantiewoning gaan we de volgende dag op zoek naar een huisje in de buurt van het downhillpark.
Maar het weer is compleet omgeslagen... we staan op, het komt met bakken uit de hemel en het is waterkoud... en dan te bedenken dat we de vorige avond nog een heerlijke avondwandeling hebben gemaakt...
Het wordt ook niet meer droog, het sneeuwt zelfs af en toe.
Ook hebben we dikke pech met het vinden van een verblijf. Alles is vol of te duur. Met enige tegenzin dan toch maar een vakantiewoning genomen die eigenlijk boven ons budget is... Maar bij het zien van de woning snappen we ook de prijs. Enorm oppervlak met eindelijk ook eens een lekkere hangbank, dat hebben we al weken niet meer gedaan: bankhangen! En met dat piesweer is zo'n complete woning ook wel prettig.
Dus we richten ons nieuwe huisje in en nestelen ons op de bank met ons nieuwe favoriete kaartspel: hartenjagen! Dat wordt weer keutelen!
De volgende dag willen we dolgraag naar het downhill park maar we doen de gordijnen open en zien dit:
Met die omstandigheden is het downhillpark veel te nat dus te glad en voor ons te link om voor de eerste keer te doen.
Dan maar een 'binnenactiviteit'. We gaan de grootste druipsteengrot van Niederösterreich bezoeken: de Hermannshöhle. Vrij vertaald: Hermans hol(letje)
Bij aankomst blijkt er al een toepasselijke bezoeker te zijn: de firma Bilfinger (hahahaha!!!)
En het moet niet gekker worden: de hoofdingang heet het 'Windloch', ofwel het 'Windgat' (hahaha!! Wat hebben we een lol!).
Het is een enorm gangenstelsel met een totaallengte van 4430m (!) en het hoogteverschil is 73m. We krijgen een boeiende rondleiding en het is prachtig om zoiets immens te zien wat puur door de natuur in miljoenen jaren is gevormd. Pas in 1834 is de eerste mens de grot ingegaan. Inmiddels zitten er ook al aardig wat vleermuizen die hier hun winterslaap gaan doen en daar kunnen we echt met onze neus bovenop.
Als we weer buitenkomen, hangt er een thermometer:
het is 6 graden... Echt tijd voor 'n muts en handschoenen, blehhhhhh! Nog helemaal geen zin in die kou!
De volgende dag hebben we schijt aan het slechte weer: WE WILLEN DOWNHILLEN! Dus op naar Semmering!
Met thermische onderbroek en motorjas aan en motorhelm op stappen we met onze mountainbikes in de skilift. Wat 'n aparte beleving!
Diana heeft ondertussen 'een ei in haar broek' want die vindt 't best wel spannend... Vorig jaar heeft ze in het Zwarte Woud bij een val tijdens een afdaling met haar fiets in de knoop gelegen dus die heeft nog een klein trauma'tje te verwerken. De eerste afdaling doet ze dan ook half fietsend en half lopend... Wij doen voor de zekerheid de family strecke maar, zoals het de Oostenrijkers betaamd: die is voor ons ‘laaglanders' al zo ongeveer een rode piste in downhill-taal. Tjezus, wat moeilijk en steil en stenig en glibberig en krappe bochten en GAAF!
We hebben een topdag! Ondanks de sneeuw (jaja, echt waar! Check de foto's), de kou, de spanning: dit is avontuur! En dit is wat we graag doen!
Dus met een compleet voldaan gevoel drinken we, na de laatste afdaling voordat de lift sluit, een warme chocomelk in een apres-ski tent vol met Oostenrijkers die na het werk hier een biertje komen doen. Gek hoor, om je zo ineens in zo'n skisfeer te bevinden terwijl we eergisteren hier nog op het terras, in het hempie, in de zon hebben genoten van koffie en taart!
Graag willen de volgende dag weer downhillen maar nu blijkt dat de lift op maandag, dinsdag en woensdag dicht is... en we leven op zondag... K-U-T...
Maar ‘gelukkig' regent het maandag weer de hele dag dus van fietsen was er toch niet veel gekomen. En eigenlijk is het best lekker om zo weer ‘ns een hele dag binnen in je joggingbroek rond te hangen en 'n beetje kaart te spelen, lezen, muziekie luisteren, bank te hangen.
De volgende dag lacht de zon ons weer toe! Gelukkig! Tijd voor nog ‘ns een mooie motortocht. En dat wordt ‘m ook weer! Als onze motoren konden spinnen zouden ze dat doen! De ene bocht na de andere, mooi asfalt (hoewel soms nog nat waarbij Tom dan weer het welbekende 'ei in z'n broek' had): de Husa's zijn hier echt in hun ideale leefomgeving. En wij hebben keuzestress: op 't gas genieten van het mooie asfalt en de prachtige bochten of in de tourmodus en genieten van de prachtige berglandschappen...
Inmiddels hebben we ons ook weer in de WWOOF adressen verdiept. Onze eerste keuze valt op een manege, ze hebben 45 paarden die op biologische wijze worden gehouden en volgens een soort ‘paardenfluistertheorie' worden getraind.. Helaas, na telefonisch contact krijgen we te horen dat ze momenteel geen werk hebben. Dan nemen we contact op met Helen, zij woont in de buurt van Wenen. Helen heeft dan wel geen boerderij maar een grote tuin en daar moet nog het één en ander in gebeuren. Ze is jarenlang een professionele clown geweest en heeft ook in wat Oostenrijkse kortfilms gespeeld (http://www.youtube.com/watch?v=RmYRZvZyi5I, Helen is de buuf met kort blond haar). Als het klikt neemt ze haar WWOOFers graag mee op een tour door Wenen. Nou, dat zijn voor ons redenen genoeg om haar te contacteren. Iemand die in haar ééntje onze hulp écht kan gebruiken, ze is clown dus moet ze grappig zijn
En inmiddels zijn we een week bij Helen enhebben al veel werk verzet:
Voor:
Na:
Who did it?
Enjawel, op de klompengesponsord door De Koningh: met dank aan decollega's van Tom!
Wehebben een Oostenrijker, die z'n eigen land niet zo goedkende, wijs gemaakt dat ze deze klompen in Tirol dragen. Hij geloofde het ook nog!Hahahaha!
Naast het (harde
Helen heeft ons met de auto een grandtour gegeven en alle mooiste plekken aangewezen. Ze had ons bij Schloss Schönbrunn (zie ook de foto bovenaan onze homepage) afgezet en eigenlijk wilden we vanaf daar verder de stad in. Maar uiteindelijk zijn we de rest van de dag in de tuinen van het Schloss gebleven. Zo indrukwekkend!
Graag komen we nog 'n keer terug om ook de andere mooie plekken van dichtbij te bekijken. Helen heeft ons weer opgepikt en met z'n 3'en zijn we heerlijk uit eten geweest. Goede Oostenrijkse keuken voor nette prijzen!
Hoewel Helen geen biologische boerderij heeft hebben we wel veel biologisch gegeten. Alle mogelijke variaties met pompoen (soep, stoofschotel, uit de oven, koek, en nee, het verveelt nog niet
En aardappels en uien raap je hierachter van het veld, die zijn ‘van de trekker gevallen'. Het vlees is wat schaars, dat wat er is ligt al een jaar in de vriezer. Speciaal voor Elke: Tom zal noooooooooit meer zeuren over chocola die ietwat over de datum is... hij heeft hier worstjes gegeten met een tenminste houdbaarheidsdatum van 4-10-2010... Ze smaakten niet echt fris maar hij is er niet ziek van geworden
En wat hebben we allemaal voor werk verzet? Helen woont alleen dus het waren echt van die typische 'mannen-klus-dingen' en laten wij nou al zoveel geklust hebben dat we tegenwoordig van alle markten thuis zijn: elektra, water, verven, tuin, wij draaien onze hand nergens meer voor om.
De lijst die Helen had opgesteld, hebben we helemaal afgevinkt: 2 kranen in de badkamer vervangen, het oerwoud bij de garage verwijderen, druiven plukken, een schommelbank demonteren, een bank uit bakstenen opbouwen, één of ander lelijk 'kunstwerk' dat in de tuin stond maar alle kleuren van de regenboog had 'mooi' groen verven, een gordijn ophangen, een slot van de deur vervangen, de tuin omspitten, de bomen snoeien (mét kettingzaag.. STOER!!), de kippenren ontdoen van onkruid (per ongeluk hadden we teveel voor onkruid aangezien...
Vanavond (donderdag 20 oktober, GEFELICITEERD MONIQUE!!) heeft Helen voorons een afscheidsdiner klaar gemaakt want morgen vertrekken we weer.
Hoofdgerecht
Toetje is pompoenkuche:
Helen is een super-kok!
We hebben nog genoten van een laatste mooie zonsondergang bij Haus am Feld:
En we hebben Pipo nog even 'uitgelaten'.Het effect
De volgende bestemming wordt weer het downhillpark! Woehoe! Daarna willen we weer terugkomen naar Wenen om daar nog een paar dagen te ‘cityslicken' en de highlights te bezoeken. 1 november moeten we in ieder geval uit Oostenrijk en Duitsland weg zijn want per 1/11 zijn de winterbanden verplicht. We gaan dan eerst weer naar België waar we de winterbanden dan onder de bus wilden leggen om daarna weer terug te komen. Maar... Eigenlijk willen we nog helemaal geen herfst, nog geen kou of regen... we willen nog zooooooooooo graag +20 graden...
Dus wat gaan we doen? Weer een typisch gevalletje keuzestress.
In België gaan we ‘ns diep nadenken en veel brainstormen over de verdere plannen... Misschien wel naar Spanje... daar kunnen we ook mountainbiken en motorrijden... eindelijk eens aan dat enduro avontuur beginnen want daar hebben we de motoren ook voor gekocht... en nog ‘ns heerlijk weer op onze slippertjes rondlopen... dus als iemand nog goede tips heeft... Portugal mag ook!
En vrijwilligerswerk willen we ook nog steeds blijven doen dus ook daarvoor zijn alle tips welkom!
Tot zover weer!
Het volgende verhaal komt misschien wel weer uit België
En bijvoorbaat alvast DAAAAAAAAANK voor de reacties!! Graag blijven doen!
En denk maar zo: in plaats van dat je dacht straks een mooi adresje te hebben om te komen skiën in Oostenrijk, heb je misschien straks wel een adresje om in de wintermaanden nog ff lekker de zon op te zoeken. Is ook goed toch?
Levensteken!
Ja hoor, we leven nog!
We kregen al wat verontruste mailtjes binnen. Lief!
We werken hard, genieten ondertussen ook nog wat van Oostenrijk, de details lezen jullie in het volgende verslag (datinmiddels alweer uitgegroeid is tot 3 A4'tjes dus bereid je maar vast voor
Vandaag of morgen komt ie weer op de site. Dikke xxx uit een nog steeds zonnig maar beduidend kouder
Uitgevakantied!
We zijn dinsdag naar een ander vakantiewoning verhuisd, zo'n 15km verderop en ook hier is het weer heerlijk en prachtig!
Maarrrr, vandaag isonzevakantie ten einde. We vertrekken zonaar ons eerste werkadres in Opponitz, hier 20km vandaan. Daarmee breekt er weer een nieuwe periode aan waar we heel veel zin in hebben!
Dus eigenlijk kon de titel van dit verhaal hetzelfde zijn als die van de vorige. We waren nogsteeds aan het
- - keutelen = nixen
- - spelen = motorrijden, mountainbiken en wandelen
- - genieten van mooie uitzichten
Waarschijnlijk zeggen de foto's al genoeg, dus we verwijzen jullie graag door naar het onderdeel Foto's onder de titel Uitgevakantied
Veel kijkplezier!
En geen idee wanneer we weer op internet kunnen, het werkadres heeft wel een emailadres dus dat geeft hoop...
Auf wiederschnitzel!
Keutelen, spelen en schöne Aussichten
Hèhè, eindelijk weer op internet!
Er zijn hier helemaal geen openbare plekken met internettoegang... behalve de McDonalds maar die zit dan weer 40km verderop. Maar de boer waar we verblijven heeft nu draadloos internet laten installeren dus eindelijk kunnen we weer wat! Dus bij deze het lang verwachte volgende verhaal!
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Keutelen, spelen en schöne Aussichten!
Eindelijk, dinsdag 13 september is het dan zo ver: klaar om te vertrekken naar Oostenrijk!
Maar eerst weer de (Tetris-)uitdaging om alles in de bus te krijgen wat we mee willen nemen... en dat valt reuze mee! Er is zelfs nog vloer zichtbaar! Met ‘travel light' wordt wellicht wel wat anders bedoelt...
We willen niet meteen de hele afstand naar Oostenrijk afleggen dus overnachten halverwege in Duitsland. In het hotel pakken we De Lonely Planet (DANK aan Suus en Wim - SUPER cadeau!!!) er maar ‘ns bij om de definitieve bestemming in Oostenrijk te bepalen. Tot dat moment hadden we Karinthië in ons hoofd. Maar al turend naar de kaart op zoek naar mooie weggetjes
Volgende dag staan we op tijd op zodat we nog wat vroeg in Oostenrijk aankomen en nog een vakantiewoning kunnen zoeken. Reis verloopt prima: mooi weer, lekker doorrijden... tot een vrachtwagen bij Linz schaart, omslaat en de volle 3 banen blokkeert... gedaan met de goede reis... 3 uur later komen we weer in beweging... en zijn dus pas om 20u in Waidhofen...
Goede tijden....
Slechte tijden..
In Waidhofen dan maar eerst weer op zoek naar een bedje voor één nachtje... Gelukkig gaat deze verloren tijd allemaal niet van onze spaarzame vakantiedagen af... anders hadden we absoluut goed gebaald...
Het eerste Oostenrijkse biertje smaakt er niet minder om!
En we maken kennis met Gunther en Julie - een echtpaar uit, jawel, Australië. Gunther heeft tot zijn 3e in Waidhofen gewoond, is nu op zoek naar zijn roots... Wij vertellen wat onze plannen zijn, hoe wij in Oostenrijk in plaats van Australië verzeild zijn geraakt en spontaan bieden ze ons hun huis in Australië aan voor als we daar eenmaal zijn. Ze hebben beiden internationale banen dus zijn weinig thuis... Het klikt zo goed dat we contactgegevens uitwisselen en afspreken de volgende dag weer te ontmoeten.
Na een goed nachtje slapen, gaan we op zoek naar ons tijdelijke Thuis. Bij de plaatselijke VVV het boekie opgehaald waar alle FeWo's (Ferienwohnungen) in staan en op naar onze eerste voorkeur.
En meteen een schot in de roos!
Het uitzicht vanaf het balkon... (yep, inderdaad, onze eigen Badeteich=zwemvijver)
Verder hoeven we dus niet te zoeken: om 11u hebben we zowaar ons paradijsje al gevonden!
En nog leuker, het blijkt een biologische boerderij te zijn dus we kunnen hier vast kijken hoe het er aan toe gaat voor als we straks zelf onze handen uit de mouwen gaan steken.
Spullen uitladen, vriendjes worden met de hond, de katten, de geit, de koeien en de boer en boerin. En daarna eindelijk KEUTELEN (lees: nixen)
Uit ons Nederlandse overlevingspakket (met dank aan Jeanet, Frank, Petra en Gerard!) maken we erwtensoep met de bijgeleverde rookworst, eten een stroopwafel als toetje en genieten van het uitzicht en de zon in de relaxstoelen op ons eigen terras. Optimal geniessen!
We richten ons nieuwe (t)huisje in, doen boodschappen en spreken weer met Gunther en Julie af voor een goede kop koffie met idem Oostenrijkse Torte. Leuke mensen! En grappig dat het eerste contact dat we in Oostenrijk hebben met Australiers is. We wensen ze nog een prettige vakantie (morgen vertrekken ze voor een 7-daagse cruise op de Middellandse Zee en spreken de hoop uit mekaar Downunder te zien (Gunther en Julie Aussie staan nu in onze telefoon
We besluiten de volgende dag de naaste omgeving eens te ontdekken. Zo'n eerste dagje willen we niet meteen actief de (motor)fiets op dus we trekken de wandelschoenen aan en besluiten naar een hoger gelegen top, naast de boerderij te wandelen.
We zijn nog geen half uur onderweg of we ontmoeten een Oostenrijks echtpaar, Florian en Grethe. We raken in gesprek, en wederom: wat 'n aardige mensen! Ze hebben hun auto bij ‘onze' boerderij geparkeerd, wonen zo'n 30km verderop, en we besluiten samen op te wandelen.
In eerste instantie is het niet makkelijk communiceren met elkaar, ze spreken het dialect uit de regio: Mostviertels. Ze geven aan dat ze ook niet echt het Algemeen Beschaafd Duits (Hoch Deutsch heet dat hier) kunnen spreken... Maar met een mengelmoes van ABN, ABD en Mostviertels komen we een heel end. Rond 19u komen we pas weer terug bij de boerderij en hebben gedurende de dag een cursus Oostenrijkse taal gekregen, onderweg allerlei ontzettend vriendelijke Oostenrijkse boeren ontmoet (wat 'n humor hebben die mensen!) en appels, peren en pruimen uit de bomen geplukt en gegeten. Zo raar dat je dat niet hoeft te wassen.... En de stroopwafels vallen bij Florian en Grethe in de smaak.
Appels:
Pruimen:
Peren:
En wat een SCHONE AUSSICHTEN wieder!
En de après-wandeltocht:
Onze motoren en mountainbikes zijn eindelijk in hun ideale leefomgeving aangekomen dus we besluiten om morgen te gaan SPELEN!
Die morgen start alleen wat stroef... de wandeling van de dag ervoor was toch wat langer geworden dan we in eerste instantie van plan waren dus ons lijf moet duidelijk nog wat wennen. Watjes...
En als we zover zijn om met de motoren op pad te gaan, blijkt Tom z'n voorwiel aan te lopen... na onderzoek blijkt de remklauw vast te zitten en moet de hele boel uit elkaar gehaald worden... Zijn we dan nooit klaar met die motoren? Wanneer kunnen we nu ‘ns gaan rijden?
Nou ja, samen aan de klus, dan gaat het sneller en uiteindelijk zit alles weer keurig in elkaar en is het probleem opgelost. Joehoe! Hoewel het wel altijd zooooooveel meer tijd kost dan dat je verwacht... rijden gaat ‘m vandaag niet meer worden.
We besluiten dan maar een hapje buiten de deur te gaan eten en wandelen naar een Gasthaus in het dorp verder op. En daar verorberen we onze eerste Schnitzel, mjammie!
En wederom komen we hier weer in gesprek met de eigenaren. Een jong stel met 2 kinderen die zowel een boerderij als het Gasthaus hebben. Handen vol dus. Het is weer beregezellig, deze keer met de taal gelukkig geen probleem. Tom spreekt het Duits steeds beter, Diana denkt inmiddels in het Duits en de Duits-Nederlandse en v.v. woordenboeken maken overuren. Christof en Karin serveren ons ondertussen Most (de appelwijn uit de regio), notenlikeur en de welbekende perenschnapps. Om 2u rollen we de berg weer af naar ons eigen huisje en we spreken af deze week zeker nog een keer te komen eten. Voor de most, de likeur en de schnapps moesten we niets betalen dus wij nemen de volgende keer een homemade fles hier van de boerderij mee. Wat een vriendelijkheid (en wederom humor!) weer!
De volgende ochtend is het zoals voorspeld, aan het regenen...
Maar het uitzicht blijft mooi!
We hebben 2 dagen (dinsdag en woensdag)regen gehad maar hebben thuis lekker lopen keutelen en daarna begon de zomer weer!
En dat is het nu nog steeds! Op dit moment, zondag 25 september, is het 25 graden en strak blauwe lucht dus we moeten naar buiten!
Tot zover even dit laatste verhaal. We kunnen nog tot a.s. dinsdag in deze vakantiewoning blijven. Vandaag gaan we kijken naar een volgend adres, hier niet ver vandaan. En morgen gaan we op zoek naar een werkadres. We hebben er ééntje op het oog en daar zouden we dan volgende week maandag willen beginnen. Maar we houden jullie op de hoogte.
En tot slot nog even een fotoserie van Tom en z'n nieuwe vriendje:
Grüssen uit een zonovergoten Oostenrijk!
...hoewel ze deze week in Tirol al de sneeuwkettingen nodig hadden, da's gelukkig hier nog ver vandaan!
We zijn er!
Yeahhhh, we zijn er!
En ik zit nu op 'n heeeeeeeeeeeele trage computer in een zo ongeveer internetloze omgeving dus ga er een kort verhaaltje van maken.
We hebben een GE-WEL-DIGE vakantiewoning gevonden met de mooie uitzichten waar we zo gek op zijn. De foto´s volgen een andere keer.
We zitten in Waidhofen a.d. Ybbs, dat is zo´n 50 km ten zuidoosten van Linz in het Mostviertel. Deze omgeving moet perfect zijn voor motorrijden en mountainbiken dus dat gaan we vandaag ´ns uitchecken.
Tommie ligt nog in z´n bedje... logisch zullen velen van jullie denken... maar dit is de eerste dag in weken dat we echt nix moeten... Heerlijk dus!
Het is hier verder hoog zomer dus ik loop eindelijk weer ´ns in m´n korte broekie, hempie en slippertjes!
Nou, geen idee wanneer we jullie reacties gaan lezen of wanneer we weer in de gelegenheid zijn een verhaaltje te plaatsen. We blijven in ieder geval op deze plek een week en bekijken dan of we nog meer behoefte hebben aan echt vakantie of dat we op zoek gaan naar ons eerste werkadres.
Jullie merken het vanzelf!
Dikke xxx uit een heerlijk Oostenrijk wat weer volledig aan onze verwachtingen voldoet!